Ieder zijn zin.

Een oude man en zijn tienjarige kleinzoon liepen met een kameel door de woestijn.
De zon was heet, de weg was nog lang en ze waren vermoeid. Na een tijdje kwamen ze een man tegen die verwonderd vroeg: "Waarom lopen jullie in hemelsnaam naast de kameel? Het dier is door Onze Lieve Heer niet voor niets geschapen als lastdier."
"De man heeft gelijk", dacht de oude man en besteeg de kameel.
Enige tijd later kwamen ze weer een man tegen. Verwijtend zei hij tegen de grootvader: "Schaamt u zich niet een kleine jongen te laten lopen, terwijl u zelf op de kameel zit?"
Rood van schaamte steeg de oude man af en liet zijn kleinzoon zijn plaats innemen.
Nog geen half uur later ontmoetten ze weer een reiziger. Verontwaardigd wendde hij zich tot de kleinzoon: "Heb je soms geen opvoeding genoten? Hoe durf je je opa te laten lopen terwijl jij zelf op de kameel zit?"
De jongeman steeg snel af, maar toen de reiziger uit het zicht verdwenen was, kreeg de grootvader opeens een idee en beiden bestegen de kameel. Ze zaten echter nog niet goed en wel of een vierde reiziger verscheen en riep: "Hoe durven jullie, dierenbeulen, zo'n arm dier een dubbele last laten dragen!"
Geschrokken stegen beiden af en toen ook de vierde reiziger verdwenen was, zei de opa tegen zijn kleinzoon: "Er zit niets anders op dan dat wij de kameel gaan dragen, al bestaat er wel een grote kans dat we iemand tegenkomen die ons voor gek zal verklaren. Maar ja, je kunt het nu eenmaal niet iedereen naar de zin maken!"
(uit: Als woorden spreken - Suzanne Kempeneers)