Een schrijfsel van Happy_dancing_queen, voor jou hart ♥

Stel je voor (ik ben weer hardop aan het denken hihi) dat hier op aarde opeens een zwarte gat komt, ( die bestaan echt in het universum ) Je geraakt in dat zwarte gat. Je zuigt weg naar een andere plek. Opeens kom je ergens uit waar je nog nooit bent geweest, je bent niet meer op aarde, je ontdekt rust en stilte, je ontdekt dat er geen luxe is en dat je terug puur bent. Je denkt: waar ben ik nu? In het niets? Je beseft dat je nu moet leven zoals het is en zal moeten roeien met de riemen die je hebt. Je gaat op onderzoek van hoe het er werkt en hoe het er echt aan toe gaat.
Stress zal er niet zijn want die plek is puur zonder omvorming. Enkel misschien dat je onwennig bent met het onbekende, wat gaat er gebeuren en wat gaat er op me afkomen. Zou je zo een leventje in het onbekende willen leiden? Je klok is niet meer nodig want de tijd klopt niet meer, op aarde was tijd ook maar een illusie (je beseft dat het is ontworpen door de mens, een seconde bestaat eigenlijk niet) en nu je in dat nieuwe rijk bent snap je dat maar al te goed. Wat als je back to basic zou willen beginnen op je eigen manier? Zou je dat willen? In deze fase kan je niet anders.  Of is dat voor jou te veel? De luxe is weg. Het lijkt me anders wel zalig om eens even op een ander oord te zijn. Als je in zo een rijk zou komen wat eigenlijk het niets is, zou je dan gaan genieten? Geen auto's, geen geloop, geen oorlog, geen stress voor werk dat MOET Gedaan worden. Misschien valt al het moeten dan wel weg. Ik vind moeten zo al een vreselijk woord. Ik moet dit en ik moet dat... Dat is foute boel. Ik kan of ik wil dat, maar moeten,  we moeten eigenlijk niks. Ik vind het een beetje dominant klinken. Ik ben daar ook voorzichtig in als ik taken uit deel aan iemand. Ik zal niet snel zeggen jij moet dit of dat. Ik heb daar moeite mee, wil je dit of dat of kan je misschien klinkt beter.