Een waterdrager in India had twee grote watervaten, die hij aan een juk droeg. Een van de vaten had een scheurtje, het andere vat was perfect in orde. Wanneer de man water haalde, dan was na de lange wandeling van de rivier naar het huis van zijn meester het ene vat nog helemaal vol, terwijl het andere vat steeds slechts halfvol afgeleverd werd.
Dit ging twee lange jaren iedere dag zo, de waterdrager bracht elke dag anderhalf vat met water naar het huis van de meester. Het goede vat was natuurlijk heel trots op z'n prestaties, terwijl het arme, gescheurde vat zich schaamde voor z'n gebrek, en zich miserabel voelde omdat hij slechts de helft kon doen, van wat hij eigenlijk zou moeten doen.
Na twee jaar van voor zijn gevoel vol bittere teleurstelling, sprak hij op een dag de waterdrager bij de rivier aan:
"Ik schaam mezelf diep, en wil me verontschuldigen."
"Waarom dan?", vroeg de waterdrager, "Waarvoor schaam je je dan?"
"In deze twee jaren heb ik, vanwege die scheur, slechts de helft van mijn inhoud af kunnen leveren en de rest is er op de weg naar het huis van de meester uitgelekt. Jij moet al het werk doen, en door mijn gebrek krijg je niet het volle pond uit je inspanningen", zei het vat.
De waterdrager voelde het verdriet van het oude gescheurde vat en zei meevoelend:
"Als we zo teruggaan naar het huis van de meester, let dan eens op de prachtige bloemen langs het pad."
Inderdaad, toen het terug heuvelopwaarts ging, zag het oude gescheurde vat de warme zon schijnen op de prachtige wilde bloemen, die langs het pad groeiden en bloeiden, en dat monterde hem een beetje op.
Maar thuisgekomen voelde hij zich toch weer verdrietig, omdat hij weer de helft van z'n inhoud weg had laten lekken, en hij excuseerde zich weer bij de waterdrager voor zijn falen.
De waterdrager zei toen tegen het vat:
"Heb je opgemerkt, dat er alleen aan jouw kant van het pad bloemen stonden, en geen enkele aan de kant van het andere vat? Dat komt, omdat ik altijd al van jouw gebrek wist, en er mijn voordeel mee heb gedaan. Ik heb aan jouw kant van het pad bloemenzaden gezaaid, en elke dag als we terugkwamen van de rivier heb jij ze water gegeven. Twee jaar lang kon ik daardoor die mooie bloemen plukken en er de tafel van mijn meester mee opfleuren.
Als jij niet zo was, zoals je bent, dan had de meester niet die zegen der schoonheid in zijn huis."
Ieder van ons heeft zijn unieke 'scheurtjes', zijn gebreken. We zijn allemaal gescheurde vaten. Maar als we ons daarvoor open stellen, dan gebruikt de Godin onze 'scheurtjes' om haar tafel te versieren.
In het 'grote plan' van de Godin gaat niets verloren. Heb geen angst voor je tekortkomingen, ken ze, en ook jij kunt bijdragen aan de schoonheid. Weet, dat we vanuit onze zwakheden onze kracht kunnen vinden
(bron onbekend)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten