Welkom op mijn netvlies.
maandag 26 december 2011
vrijdag 23 december 2011
Alles begint met een wens...
Verlangen
Lang geleden woonde er een kleine jongen heel tevreden in een huisje op een groene heuvel. Hij was echter niet helemáál zonder wensen. Er was iets wat hij liever wilde dan wat ook.
Iedere avond zat hij op de traptreden voor zijn huisdeur. Met zijn ellebogen op z’n knieën en zijn hoofd op zijn handen keek hij maar steeds naar het huis met de gouden ramen dat hem vanaf de overzijde van het dal tegemoet schitterde. Dat huis boeide hem en hij liet er zijn fantasie op los.
Hij stelde zich voor dat het een ongelofelijk mooi paleis was waarvan de ramen fonkelden als goud. Hij droomde over de edele mensen die in zo’n kostbaar huis leefden en hij wenste vurig om bij hen te mogen zijn. Op een dag hield hij het niet meer uit.
In plaats van zoals iedere dag naar school te gaan, besloot hij op weg te gaan naar het huis met de gouden ramen. Hij liep urenlang om zijn geheimzinnige doel te bereiken: eerst de heuvel af naar beneden en vervolgens over een holle weg en weilanden. Het was al middag toen hij onder een boom ging zitten om uit te rusten en zijn boterhammen te eten. Bijna was hij in slaap gevallen. Maar de vogels in de boom hielden hem wakker. Toch moest zijn pauze langer hebben geduurd dan hij dacht, want het schemerde al een beetje toen hij eindelijk de heuvel in de verte beklom en bij zijn doel aankwam.
Maar zijn teleurstelling was groot toen hij in plaats van het gefantaseerde paleis slechts een eenvoudige boerderij zag liggen. De ramen waren niet van goud, maar van heel gewoon glas. Er woonden een oude man en zijn vrouw en zij ontvingen de uitgeputte jongen liefdevol in hun eenvoudige huisje. Verdrietig schudden zij hun hoofd toen de kleine zwerver hen over zijn fantasieën en zijn teleurstelling vertelde.
Na een kom hete soep en een dikke boterham stopten ze hem in een heerlijk geurend bed, want het was al veel te laat om hem naar huis terug te brengen. Al heel vroeg ontwaakte de jongen. Eerst wist hij niet waar hij was, maar al gauw herinnerde hij zich de gebeurtenissen van de vorige dag.
Hij stond op, ging naar het raam, schoof het gordijn opzij en ontdekte iets geweldigs.
In de verte, op de heuvel aan de andere kant van het dal, stond óók een huis waarvan de ramen schitterden en fonkelden als puur goud. Zo iets moois had hij nog nooit gezien! En plotseling wist hij vol ontroering dat hij naar de ramen van zijn eigen huis keek. Toen hij later die dag naar zijn huis met de gouden ramen terugkeerde was hij volmaakt gelukkig.
Iedere avond zat hij op de traptreden voor zijn huisdeur. Met zijn ellebogen op z’n knieën en zijn hoofd op zijn handen keek hij maar steeds naar het huis met de gouden ramen dat hem vanaf de overzijde van het dal tegemoet schitterde. Dat huis boeide hem en hij liet er zijn fantasie op los.
Hij stelde zich voor dat het een ongelofelijk mooi paleis was waarvan de ramen fonkelden als goud. Hij droomde over de edele mensen die in zo’n kostbaar huis leefden en hij wenste vurig om bij hen te mogen zijn. Op een dag hield hij het niet meer uit.
In plaats van zoals iedere dag naar school te gaan, besloot hij op weg te gaan naar het huis met de gouden ramen. Hij liep urenlang om zijn geheimzinnige doel te bereiken: eerst de heuvel af naar beneden en vervolgens over een holle weg en weilanden. Het was al middag toen hij onder een boom ging zitten om uit te rusten en zijn boterhammen te eten. Bijna was hij in slaap gevallen. Maar de vogels in de boom hielden hem wakker. Toch moest zijn pauze langer hebben geduurd dan hij dacht, want het schemerde al een beetje toen hij eindelijk de heuvel in de verte beklom en bij zijn doel aankwam.
Maar zijn teleurstelling was groot toen hij in plaats van het gefantaseerde paleis slechts een eenvoudige boerderij zag liggen. De ramen waren niet van goud, maar van heel gewoon glas. Er woonden een oude man en zijn vrouw en zij ontvingen de uitgeputte jongen liefdevol in hun eenvoudige huisje. Verdrietig schudden zij hun hoofd toen de kleine zwerver hen over zijn fantasieën en zijn teleurstelling vertelde.
Na een kom hete soep en een dikke boterham stopten ze hem in een heerlijk geurend bed, want het was al veel te laat om hem naar huis terug te brengen. Al heel vroeg ontwaakte de jongen. Eerst wist hij niet waar hij was, maar al gauw herinnerde hij zich de gebeurtenissen van de vorige dag.
Hij stond op, ging naar het raam, schoof het gordijn opzij en ontdekte iets geweldigs.
In de verte, op de heuvel aan de andere kant van het dal, stond óók een huis waarvan de ramen schitterden en fonkelden als puur goud. Zo iets moois had hij nog nooit gezien! En plotseling wist hij vol ontroering dat hij naar de ramen van zijn eigen huis keek. Toen hij later die dag naar zijn huis met de gouden ramen terugkeerde was hij volmaakt gelukkig.
dinsdag 20 december 2011
Een ongewoon gesprek met God...
van Neale D.Walsch, hieronder een passage ervan :
Angst is de energie die doet samentrekken, afsluiten, naar binnen trekken, wegrennen, verstoppen, hamsteren, schade berokkenen.
Liefde is de energie die doet uitbreiden, openstellen, naar buiten zenden, onthullen, delen, genezen.
Angst hult onze lichamen in kleding, liefde staat toe naakt te zijn. Angst houdt vast aan en grijpt naar alles wat we bezitten, liefde geeft alles wat we hebben weg. Angst reserveert, liefde respecteert. Angst grijpt, liefde laat gaan. Angst knaagt, liefde sust. Angst valt aan, liefde verbetert.
Elke persoonlijk gedachte, elk woord en elke daad is gebaseerd op een van deze twee emoties. Je kunt niets anders kiezen, er zijn immers geen andere keuzemogelijkheden. Maar je hebt wel de vrije keus welke van de twee je verkiest.
Angst is de energie die doet samentrekken, afsluiten, naar binnen trekken, wegrennen, verstoppen, hamsteren, schade berokkenen.
Liefde is de energie die doet uitbreiden, openstellen, naar buiten zenden, onthullen, delen, genezen.
Angst hult onze lichamen in kleding, liefde staat toe naakt te zijn. Angst houdt vast aan en grijpt naar alles wat we bezitten, liefde geeft alles wat we hebben weg. Angst reserveert, liefde respecteert. Angst grijpt, liefde laat gaan. Angst knaagt, liefde sust. Angst valt aan, liefde verbetert.
Elke persoonlijk gedachte, elk woord en elke daad is gebaseerd op een van deze twee emoties. Je kunt niets anders kiezen, er zijn immers geen andere keuzemogelijkheden. Maar je hebt wel de vrije keus welke van de twee je verkiest.
zondag 18 december 2011
Verhalen boodschap♥
Onzekerheid
In de moederbuik praat een tweeling met elkaar: ?Geloof jij in een leven na de geboorte??
'Ja,' zegt het ene kind.
'Hoe ziet dat er dan uit, een leven na de geboorte??
'Dat weet ik ook niet precies. Maar het zal wel lichter zijn dan hier. En misschien lopen we wel rond en eten we met onze mond.'
'Rondlopen, dat gaat toch helemaal niet. En met onze mond eten? Hoe dan? Er is toch een navelstreng die ons voedt. Bovendien is de navelstreng veel te kort om mee rond te lopen.'
'Ik geloof echt dat alles anders zal zijn.'
'Nou, ik denk dat met de geboorte het leven ten einde is. Ik blijf liever bij wat ik hier en nu ervaar.
Het leven is een kwelling en het is donker?'
'Nee, we zullen dan onze moeder zien en zij zal voor ons zorgen.'
'Geloof jij in een moeder? Waar is ze dan?'
'Hier, overal om ons heen. We zijn en we leven in haar en door haar. Zonder haar zouden we er helemaal niet zijn!'
'Onzin! Ik heb nog niets van een moeder gezien. Er ook nooit iets van gemerkt, dus is ze er niet!
En bovendien: er is nog nooit iemand teruggekomen,' hield het andere kind vol.
In de moederbuik praat een tweeling met elkaar: ?Geloof jij in een leven na de geboorte??
'Ja,' zegt het ene kind.
'Hoe ziet dat er dan uit, een leven na de geboorte??
'Dat weet ik ook niet precies. Maar het zal wel lichter zijn dan hier. En misschien lopen we wel rond en eten we met onze mond.'
'Rondlopen, dat gaat toch helemaal niet. En met onze mond eten? Hoe dan? Er is toch een navelstreng die ons voedt. Bovendien is de navelstreng veel te kort om mee rond te lopen.'
'Ik geloof echt dat alles anders zal zijn.'
'Nou, ik denk dat met de geboorte het leven ten einde is. Ik blijf liever bij wat ik hier en nu ervaar.
Het leven is een kwelling en het is donker?'
'Nee, we zullen dan onze moeder zien en zij zal voor ons zorgen.'
'Geloof jij in een moeder? Waar is ze dan?'
'Hier, overal om ons heen. We zijn en we leven in haar en door haar. Zonder haar zouden we er helemaal niet zijn!'
'Onzin! Ik heb nog niets van een moeder gezien. Er ook nooit iets van gemerkt, dus is ze er niet!
En bovendien: er is nog nooit iemand teruggekomen,' hield het andere kind vol.
maandag 12 december 2011
woensdag 7 december 2011
maandag 5 december 2011
Wijzer-tje.
Het doel van een relatie is te beslissen welk deel je van jezelf 'te voorschijn' wilt laten komen en niet om te bepalen welk deel van een ander je kunt opeisen en inpalmen. Het van doel van relaties is niet een ander te hebben die jou kan vervolmaken. De bedoeling is dat je een ander hebt met wie je je volmaaktheid kunt delen.
Tussen doortje...
De eerste stop op weg naar een plaats waar je van iedereen houdt is de stap naar een plaats van liefde voor jezelf.
Je kunt een ander niet geven wat je niet aan jezelf kunt geven.
Als je niet onvoorwaardelijk van jezelf houdt, kun je niet onvoorwaardelijk van een ander houden.
Onthoud dit: je kunt niemand iets geven wat jezelf niet te geven hebt.
Houd daarom van jezelf, houd van jezelf, houd van jezelf. Beschouw jezelf als volmaakt, precies zoals je bent.
Om voor liefde in aanmerking te komen, hoef je niet af te vallen, je levensstijl aan te passen, je gewoontes te verbeteren, hogere cijfers te halen of om het even wat te veranderen. Geloof het of niet, maar je bent volmaakt beminnelijk, lief en aantrekkelijk zoals je bent
Onthoud dit: je bent volmaakt beminnelijk, lief en aantrekkelijk zoals je bent.
Dit te weten verandert je hele leven.
Het geloven zal het leven van iedereen veranderen.
Dat is omdat je wordt wat je gelooft en als je geheel en al van jezelf kunt houden, reik je je Zelf - eindelijk - de hulpmiddelen aan waarmee je van alle anderen kunt houden, en dat kan de wereld veranderen.
----------------------------------
Uit: Een ongewoon gesprek van God met jou (het boek met vragen van jongeren)
Je kunt een ander niet geven wat je niet aan jezelf kunt geven.
Als je niet onvoorwaardelijk van jezelf houdt, kun je niet onvoorwaardelijk van een ander houden.
Onthoud dit: je kunt niemand iets geven wat jezelf niet te geven hebt.
Houd daarom van jezelf, houd van jezelf, houd van jezelf. Beschouw jezelf als volmaakt, precies zoals je bent.
Om voor liefde in aanmerking te komen, hoef je niet af te vallen, je levensstijl aan te passen, je gewoontes te verbeteren, hogere cijfers te halen of om het even wat te veranderen. Geloof het of niet, maar je bent volmaakt beminnelijk, lief en aantrekkelijk zoals je bent
Onthoud dit: je bent volmaakt beminnelijk, lief en aantrekkelijk zoals je bent.
Dit te weten verandert je hele leven.
Het geloven zal het leven van iedereen veranderen.
Dat is omdat je wordt wat je gelooft en als je geheel en al van jezelf kunt houden, reik je je Zelf - eindelijk - de hulpmiddelen aan waarmee je van alle anderen kunt houden, en dat kan de wereld veranderen.
----------------------------------
Uit: Een ongewoon gesprek van God met jou (het boek met vragen van jongeren)
donderdag 1 december 2011
De zestiende-eeuwse Italiaanse sociale dans
De zestiende eeuw is een periode die wij kennen als de renaissance. Het is een explosieve eeuw met enkele zeer dominerende politieke figuren. Aan het begin van de eeuw wordt Keizer Karel geboren te Gent, die geheel Europa 50 jaar lang zal domineren. Aan het eind van zestiende eeuw regeert Elisabeth I over Engeland.
Het is ook een tijd waarin de godsdienstoorlog fel woedt. In de buurt van Madrid bouwt Filips II zijn Escuriaal, een bolwerk van verankerd Katholicisme, terwijl Luther en Calvijn een andere godsdienst prediken. In Frankrijk vecht de Italiaanse Catharina de Medici tegen de Hugenoten.
Maar de Europese vorsten zijn ook verwoede kunstliefhebbers. Het collectioneren van schilderijen en wandtapijten of kostbare curiosa is een tijdsverdrijf aan de hoven. De zucht naar luxe en praal bereikt een hoogtepunt. Het begrip ‘decadent’ misstaat hier niet. Een maniërisme, een gekunsteldheid zal op het einde van deze eeuw het esthetisch denken bepalen.
De danskunst ontkomt er niet aan. In 1581 verschijnt "Il Ballarino", een dansboek geschreven door Fabritio Caroso. In 1602 krijgen we "Le Gratie d’Amore" te lezen, een dansboek geschreven door Cesare Negri, een dansmeester uit Milaan. De dansboeken zijn gedrukt, wat hun verspreiding in Italië en de rest van Europa mogelijk maakt. Aan het hof in Engeland bezat men enkele Italiaanse exemplaren. Ook in Spanje zal er eentje aanwezig geweest zijn. Negri's werk is immers opgedragen aan Filips III, koning van Spanje.
"Le Gratie d’Amore" bevat een lijst van de meest bekende Italiaanse dansmeesters die aan het eind van de zestiende eeuw werkzaam waren en die ons een beeld geven hoe sterk de Italiaanse danskunst verspreid was over het toenmalige Europa. Een zekere Giovanni Ambrosio Valchiera uit Milaan werkte voor verschillende Vlaamse prinsen; of Cesare Agosto Parmegiano, een leerling van Negri, stond bekend als een uitstekend gagliarda-danser en musicus. Zijn werkterrein was Vlaanderen. Andere dansleraars werkten in Frankrijk, Engeland, Duitsland en Polen. De hofdanskunst in de zestiende eeuw werd dus sterk bepaald door de Italiaanse smaak.
Zowel Caroso als Negri vangen hun traktaat aan met 'de manier waarop men staat of wandelt'. De natuurlijke houding, mooi rechtop, knieën gestrekt, rechte rug, armen hangend naast het lichaam, is de houding waaruit de zestiende-eeuwse danser vertrekt. Er is nog geen sprake van een bewuste uitdraaiing van het been, noch van de vijf posities, noch van een port de bras.
Een belangrijke evolutie in de 16de-eeuwse danskunst is de ontwikkeling van de sprong, in al zijn vormen. Gaande van de kleine zoppetto (hopje) in de trage pavane-dansen, tot de capriola cinque, een soort entrechat cinq met parallelle voeten. Om de capriola te oefenen adviseert Negri zijn studenten om tussen een stoel en een tafel te gaan staan. Men drukt zich op zodat de voeten van de grond komen. In deze positie probeert men de benen en de kuiten flink heen en weer te bewegen.
De sprong is het domein van de man. En de zestiende eeuw biedt dan ook een uitstekend podium voor de mannelijke danser. De dansstijl is krachtig, energiek en virtuoos te noemen. De dame tempert dit beeld door een gracieus, zacht bewegen. In solopartijen zijn haar variaties meer glijdend, minder gesprongen maar niet wars van enige virtuoze techniek. Caroso heft zijn beschrijvingen van virtuoze solopartijen steeds aan met de fraze: 'Indien de dame deze danspassen niet uitvoeren kan moet ze zich concentreren op een meer eenvoudige combinatie'.
Het balletto is de meest voorkomende dansvorm in de Italiaanse traktaten. Deze dans is meestal een samenstelling van twee of meerdere muzikale strukturen, zoals daar zijn: pavane, gagliarda, saltarello en canario. Het balletto kan men zien als een afgeronde kleine choreografie waarin met ritme en tempo wordt gespeeld. Elk balletto was opgedragen aan een vooraanstaande dame uit de Italiaanse hoofse kringen. Ze krijgen namen als "Celeste Giglio" (Hemelse Lelie) of "Chiara Stella" (Heldere Ster).
Naast het balletto staat de cascarda, een dans in vlugge driekwartsmaat, met een regelmatig terugkerend refrein. Hij wordt dikwijls bedacht voor een trio, een combinatie die snelle kettingen mogelijk maakt. Ook deze cascarde worden bedacht met ronkende namen als "Bella Gioiosa" (de mooie opgewekte) of "Leggiadra d'Amore" (de lichtvoetige liefde) .
Daarnaast vinden we een aantal gezelschapsdansen voor meerdere dansers, variërend van vier tot acht. Maar de voorbeelden die Caroso of Negri ons geven zijn reeds zo complex van aard dat ze niet dansbaar zijn zonder dat het gezelschap ze heeft ingestudeerd. Gezelschapsdansen uit latere periodes (zeventiende en achttiende eeuw) hebben vaste danspatronen die steeds terugkomen en dus gemakkelijk te onthouden zijn. Bij Caroso en Negri valt er te oefenen.
Eenvoudige dansen, waarin iedereen kon meedansen, zullen er hoogst waarschijnlijk wel geweest zijn. Misschien namen Caroso en Negri niet de moeite om ze te noteren. Het deftige, officiële karakter van een dansavond zal wel doorbroken worden wanneer de dans "La Caccia d'Amore" begon, een dans voor verscheidene koppels, genoteerd door Negri. Na een eenvoudige inleiding met buigingen en symmetrische plaatswissels begint de echte jacht der liefde. Elk koppel danst om beurt de rij naar beneden. Echter helemaal achteraan gekomen rukt de dame zich los en tracht de heer, na heel wat heen en weer geren, haar bij de hand te vatten. Met of zonder hulp van de mededansers, beëindigt het koppel de jacht op elkaar met een Riverenza. De dans eindigt met een gagliarda-figuur waarbij de heren elkaars dame proberen te roven.
Dat dit soort dansen niet door iedereen werd geapprecieerd wordt duidelijk door de gedrukte pamfletten of boekjes tegen de dans die in de zestiende eeuw over geheel Europa opduiken. Ze komen hoofdzakelijk uit de klerikale hoek, maar ook burgerlijke partijen vinden de vrije omgang tussen de sexen verwerpelijk. Er ontstaat een heen en weer geschrijf over de morele waarde van de dans, iets wat de hoge adellijke kringen wellicht negeerden.
Het is ook een tijd waarin de godsdienstoorlog fel woedt. In de buurt van Madrid bouwt Filips II zijn Escuriaal, een bolwerk van verankerd Katholicisme, terwijl Luther en Calvijn een andere godsdienst prediken. In Frankrijk vecht de Italiaanse Catharina de Medici tegen de Hugenoten.
Maar de Europese vorsten zijn ook verwoede kunstliefhebbers. Het collectioneren van schilderijen en wandtapijten of kostbare curiosa is een tijdsverdrijf aan de hoven. De zucht naar luxe en praal bereikt een hoogtepunt. Het begrip ‘decadent’ misstaat hier niet. Een maniërisme, een gekunsteldheid zal op het einde van deze eeuw het esthetisch denken bepalen.
De danskunst ontkomt er niet aan. In 1581 verschijnt "Il Ballarino", een dansboek geschreven door Fabritio Caroso. In 1602 krijgen we "Le Gratie d’Amore" te lezen, een dansboek geschreven door Cesare Negri, een dansmeester uit Milaan. De dansboeken zijn gedrukt, wat hun verspreiding in Italië en de rest van Europa mogelijk maakt. Aan het hof in Engeland bezat men enkele Italiaanse exemplaren. Ook in Spanje zal er eentje aanwezig geweest zijn. Negri's werk is immers opgedragen aan Filips III, koning van Spanje.
"Le Gratie d’Amore" bevat een lijst van de meest bekende Italiaanse dansmeesters die aan het eind van de zestiende eeuw werkzaam waren en die ons een beeld geven hoe sterk de Italiaanse danskunst verspreid was over het toenmalige Europa. Een zekere Giovanni Ambrosio Valchiera uit Milaan werkte voor verschillende Vlaamse prinsen; of Cesare Agosto Parmegiano, een leerling van Negri, stond bekend als een uitstekend gagliarda-danser en musicus. Zijn werkterrein was Vlaanderen. Andere dansleraars werkten in Frankrijk, Engeland, Duitsland en Polen. De hofdanskunst in de zestiende eeuw werd dus sterk bepaald door de Italiaanse smaak.
Zowel Caroso als Negri vangen hun traktaat aan met 'de manier waarop men staat of wandelt'. De natuurlijke houding, mooi rechtop, knieën gestrekt, rechte rug, armen hangend naast het lichaam, is de houding waaruit de zestiende-eeuwse danser vertrekt. Er is nog geen sprake van een bewuste uitdraaiing van het been, noch van de vijf posities, noch van een port de bras.
Een belangrijke evolutie in de 16de-eeuwse danskunst is de ontwikkeling van de sprong, in al zijn vormen. Gaande van de kleine zoppetto (hopje) in de trage pavane-dansen, tot de capriola cinque, een soort entrechat cinq met parallelle voeten. Om de capriola te oefenen adviseert Negri zijn studenten om tussen een stoel en een tafel te gaan staan. Men drukt zich op zodat de voeten van de grond komen. In deze positie probeert men de benen en de kuiten flink heen en weer te bewegen.
De sprong is het domein van de man. En de zestiende eeuw biedt dan ook een uitstekend podium voor de mannelijke danser. De dansstijl is krachtig, energiek en virtuoos te noemen. De dame tempert dit beeld door een gracieus, zacht bewegen. In solopartijen zijn haar variaties meer glijdend, minder gesprongen maar niet wars van enige virtuoze techniek. Caroso heft zijn beschrijvingen van virtuoze solopartijen steeds aan met de fraze: 'Indien de dame deze danspassen niet uitvoeren kan moet ze zich concentreren op een meer eenvoudige combinatie'.
Het balletto is de meest voorkomende dansvorm in de Italiaanse traktaten. Deze dans is meestal een samenstelling van twee of meerdere muzikale strukturen, zoals daar zijn: pavane, gagliarda, saltarello en canario. Het balletto kan men zien als een afgeronde kleine choreografie waarin met ritme en tempo wordt gespeeld. Elk balletto was opgedragen aan een vooraanstaande dame uit de Italiaanse hoofse kringen. Ze krijgen namen als "Celeste Giglio" (Hemelse Lelie) of "Chiara Stella" (Heldere Ster).
Naast het balletto staat de cascarda, een dans in vlugge driekwartsmaat, met een regelmatig terugkerend refrein. Hij wordt dikwijls bedacht voor een trio, een combinatie die snelle kettingen mogelijk maakt. Ook deze cascarde worden bedacht met ronkende namen als "Bella Gioiosa" (de mooie opgewekte) of "Leggiadra d'Amore" (de lichtvoetige liefde) .
Daarnaast vinden we een aantal gezelschapsdansen voor meerdere dansers, variërend van vier tot acht. Maar de voorbeelden die Caroso of Negri ons geven zijn reeds zo complex van aard dat ze niet dansbaar zijn zonder dat het gezelschap ze heeft ingestudeerd. Gezelschapsdansen uit latere periodes (zeventiende en achttiende eeuw) hebben vaste danspatronen die steeds terugkomen en dus gemakkelijk te onthouden zijn. Bij Caroso en Negri valt er te oefenen.
Eenvoudige dansen, waarin iedereen kon meedansen, zullen er hoogst waarschijnlijk wel geweest zijn. Misschien namen Caroso en Negri niet de moeite om ze te noteren. Het deftige, officiële karakter van een dansavond zal wel doorbroken worden wanneer de dans "La Caccia d'Amore" begon, een dans voor verscheidene koppels, genoteerd door Negri. Na een eenvoudige inleiding met buigingen en symmetrische plaatswissels begint de echte jacht der liefde. Elk koppel danst om beurt de rij naar beneden. Echter helemaal achteraan gekomen rukt de dame zich los en tracht de heer, na heel wat heen en weer geren, haar bij de hand te vatten. Met of zonder hulp van de mededansers, beëindigt het koppel de jacht op elkaar met een Riverenza. De dans eindigt met een gagliarda-figuur waarbij de heren elkaars dame proberen te roven.
Dat dit soort dansen niet door iedereen werd geapprecieerd wordt duidelijk door de gedrukte pamfletten of boekjes tegen de dans die in de zestiende eeuw over geheel Europa opduiken. Ze komen hoofdzakelijk uit de klerikale hoek, maar ook burgerlijke partijen vinden de vrije omgang tussen de sexen verwerpelijk. Er ontstaat een heen en weer geschrijf over de morele waarde van de dans, iets wat de hoge adellijke kringen wellicht negeerden.
maandag 28 november 2011
Gesprekken met God...
Niemand doet ooit iets ongepast, gegeven hun model van de wereld.
Oordelen doen ontzettend zeer als degenen die over jou oordelen ongelijk hebben; maar het doet nog veel meer pijn als ze gelijk hebben. Dan raakt het oordeel diep je gevoelens en doorsnijdt het het tere weefsel van de ziel. Je hoeft dit slechts eenmaal te ervaren om te begrijpen dat oordelen nooit een product van de liefde kan zijn.
Met de creatie van jullie illusionaire wereld hebben jullie samenlevingen geproduceerd waarin oordelen niet alleen aanvaard maar ook verwacht worden. Jullie hebben zelfs een heel systeem, de zogenaamde rechtspraak, geschapen rondom het idee dat een ander kan beoordelen of jij ‘schuldig’ of ‘onschuldig’ bent.
Ik zeg jullie dit: in de ogen van God is niemand ooit schuldig en is iedereen voor altijd onschuldig. Dat is omdat mijn ogen meer zien dan jullie ogen. Mijn ogen zien waarom jullie dingen denken, waarom jullie dingen zeggen en waarom jullie dingen doen.
Mijn hart weet dat jullie het slechts verkeerd hebben geïnterpreteerd.
Ik heb de inspiratie gegeven voor de woorden: ‘Niemand doet ooit iets ongepast, gegeven hun model van de wereld.’ Dit is een grote waarheid. Ik heb de inspiratie gegeven voor de woorden: ‘Schuldgevoel en angst zijn de enige vijand van de mens.’ Ook dat is een grote waarheid.
Oordelen is niet hetzelfde als observeren. Bij een observatie wordt gewoon gekeken en waargenomen wat zus of zo is. Bij een oordeel wordt daarentegen een conclusie getrokken dat iets anders zo moet zijn op grond van wat is waargenomen.
Observeren is getuige zijn van. Oordelen is concluderen. Er wordt een ‘daarom’ aan de uitspraak toegevoegd. In feite wordt het een uitspraak, die vaak zonder genade wordt uitgevaardigd.
Oordelen schroeien de ziel, want ze brandmerken de geest met een Illusie van wie je bent, terwijl de diepere realiteit wordt genegeerd.
Ik zal jullie nooit oordelen, nimmer. Want zelfs als jullie iets hebben uitgespookt, is mijn waarneming daarvan dat Ik gewoon zie wat het geval is. Ik zou geen conclusies trekken over Wie je bent. Het is in feite zelfs onmogelijk een conclusie te trekken over Wie je bent, omdat jij nooit bent inbegrepen in je creatie van jezelf. Je bent een werk in uitvoering. Je bent geen voltooid schepsel; en je zult dat nooit zijn.
Je bent nooit wie je was in het laatste moment. En Ik zie je ook nooit als zodanig, maar eerder als degene die je nu verkiest te zijn.
Ik heb anderen geïnspireerd om het aldus te beschrijven: jullie creëren jezelf continu vanuit het veld van oneindige mogelijkheden. Jullie creëren constant je Zelf nogmaals in de volgende verhevenste versie van het grootste visioen dat je ooit hebt gehad over Wie je bent.
----------------------------------
Uit: Eén met God
Oordelen doen ontzettend zeer als degenen die over jou oordelen ongelijk hebben; maar het doet nog veel meer pijn als ze gelijk hebben. Dan raakt het oordeel diep je gevoelens en doorsnijdt het het tere weefsel van de ziel. Je hoeft dit slechts eenmaal te ervaren om te begrijpen dat oordelen nooit een product van de liefde kan zijn.
Met de creatie van jullie illusionaire wereld hebben jullie samenlevingen geproduceerd waarin oordelen niet alleen aanvaard maar ook verwacht worden. Jullie hebben zelfs een heel systeem, de zogenaamde rechtspraak, geschapen rondom het idee dat een ander kan beoordelen of jij ‘schuldig’ of ‘onschuldig’ bent.
Ik zeg jullie dit: in de ogen van God is niemand ooit schuldig en is iedereen voor altijd onschuldig. Dat is omdat mijn ogen meer zien dan jullie ogen. Mijn ogen zien waarom jullie dingen denken, waarom jullie dingen zeggen en waarom jullie dingen doen.
Mijn hart weet dat jullie het slechts verkeerd hebben geïnterpreteerd.
Ik heb de inspiratie gegeven voor de woorden: ‘Niemand doet ooit iets ongepast, gegeven hun model van de wereld.’ Dit is een grote waarheid. Ik heb de inspiratie gegeven voor de woorden: ‘Schuldgevoel en angst zijn de enige vijand van de mens.’ Ook dat is een grote waarheid.
Oordelen is niet hetzelfde als observeren. Bij een observatie wordt gewoon gekeken en waargenomen wat zus of zo is. Bij een oordeel wordt daarentegen een conclusie getrokken dat iets anders zo moet zijn op grond van wat is waargenomen.
Observeren is getuige zijn van. Oordelen is concluderen. Er wordt een ‘daarom’ aan de uitspraak toegevoegd. In feite wordt het een uitspraak, die vaak zonder genade wordt uitgevaardigd.
Oordelen schroeien de ziel, want ze brandmerken de geest met een Illusie van wie je bent, terwijl de diepere realiteit wordt genegeerd.
Ik zal jullie nooit oordelen, nimmer. Want zelfs als jullie iets hebben uitgespookt, is mijn waarneming daarvan dat Ik gewoon zie wat het geval is. Ik zou geen conclusies trekken over Wie je bent. Het is in feite zelfs onmogelijk een conclusie te trekken over Wie je bent, omdat jij nooit bent inbegrepen in je creatie van jezelf. Je bent een werk in uitvoering. Je bent geen voltooid schepsel; en je zult dat nooit zijn.
Je bent nooit wie je was in het laatste moment. En Ik zie je ook nooit als zodanig, maar eerder als degene die je nu verkiest te zijn.
Ik heb anderen geïnspireerd om het aldus te beschrijven: jullie creëren jezelf continu vanuit het veld van oneindige mogelijkheden. Jullie creëren constant je Zelf nogmaals in de volgende verhevenste versie van het grootste visioen dat je ooit hebt gehad over Wie je bent.
----------------------------------
Uit: Eén met God
zondag 27 november 2011
Mooie foto's.
Twintig jaar geleden werd de Hubble ruimtetelescoop gelanceerd, namelijk op 24 april 1990. Nu, twintig jaar later, kijken we terug op een mooie tijd vol hoogtepunten. Welkom in het Hubble Museum. Hier ziet u een collectie van de mooiste foto’s van de ruimtetelescoop. Toegang is gratis.
Koninklijke hoed (2003, Hubble)
Het Sombrerostelsel (of Sombreronevel) lijkt op een Mexicaanse hoed en is 28 miljoen lichtjaar van de aarde verwijderd. In de donkere band om het sterrenstelsel schuilen veel jonge en heldere sterren. Het gloeiende centrum van M104 bevat bijna 2.000 bolvormige sterrenhopen. Deze bolvormige sterrenhopen bestaan uit duizenden sterren.
Zonsopgang in Eenhoorn (2002, Hubble)
De Kegelnevel was één van de eerste foto’s die in 2002 werd gemaakt met de Advanced Camera for Surveys. De Kegelnevel is 2.500 lichtjaar verwijderd van de aarde en bevindt zich in het sterrenbeeld Eenhoorn. In de gas- en stofzuilen van NGC 2264 vormen nieuwe, jonge sterren.
Stellaire eitjes (1995, Hubble)
De zaden in de gaszuilen van de Arendnevel (M16) staan te popelen om uit te komen. In deze drie torens van koud waterstofgas worden veel nieuwe sterren geboren. De Arendnevel is 6.500 lichtjaar van de aarde verwijderd. De foto is gemaakt in visueel licht en dan is het onmogelijk om door de stoffige torens te kijken.
Vluchten kan niet meer (2002, Hubble)
Een kikkervisje in de ruimte. Beter is UGC 10214 niet te omschrijven. De staart op de foto heeft een lengte van meer dan 280.000 lichtjaar. Waarschijnlijk is het sterrenstelsel op een ander stelsel gebotst en probeert hij vlug de scene te verlaten, net als een automobilist die doorrijdt na een ongeluk. Er is één groot verschil: een automobilist laat nauwelijks sporen achter, UGC 10214 wel.
Festival van licht (2007, Hubble)
Op dit schilderij is een festival van lichtjes te zien. Het nabije sterrenstelsel M74 is te zien. Dit spiraalstelsel bevindt zich op een afstand van 32 miljoen lichtjaar bij de aarde vandaan. Het sterrenstelsel is niet erg helder, dus daarom is het voor amateur-astronomen moeilijk om M74 waar te nemen. Hubble heeft er vanzelfsprekend geen moeite mee.
Dood en verderf (2003, Hubble)
De Helixnevel ziet er prachtig uit. Toch is de nevel het nalatenschap van een stervende ster. Deze witte dwerg is te zien in het centrum van de Helixnevel. De ster heeft haar gaslagen afgestoten en deze gloeiende gassen dijen langzaam uit. Als gevolg zien wij een ronde nevel.
Flits in een grot (2004, Hubble)
De ster V838 Monocerotis is een raar object. De rode superreus in het centrum van de nevel produceert genoeg energie om de omliggende stofwolken te verlichten. Deze stofwolken zijn in het verleden door de ster afgestoten. Hubble houdt V838 Monocerotis nauwlettend in de gaten en ziet hoe de nevel groeit.
Kinderen in de verte (2010, Hubble)
De oudste sterrenstelsels zijn op dit schilderij te zien. 13,7 miljard jaar geleden ontstond het heelal. Sommige sterrenstelsels op de foto zijn 600 tot 800 miljoen jaar na de oerknal gevormd, oftewel zo’n dertien miljard jaar geleden. Door te kijken naar deze sterrenstelsels leren astronomen meer over hoe deze constructies ontstaan. Ooit is het Melkwegstelsel ook als zo’n klein hoopje sterren geboren.
Lord of the Rings (2007, Hubble)
Op dit schilderij is het sterrenstelselcluster CI 0024+17 te zien. Wat bijzonder is aan deze foto, is de ringachtige structuur in de cluster. Deze ring is mogelijk een bewijs dat donkere materie bestaat. Ondanks dat het bestaan van donkere materie niet zichtbaar kan worden aangetoond, zijn de effecten van donkere materie wel zichtbaar, zoals op deze foto.
Rode bol (2007, Hubble)
Toen Mars in 2007 het dichtst bij de aarde stond, maakte Hubble een foto van de rode planeet. Natuurlijk komt de kwaliteit van de foto lang niet in de buurt van foto’s van ruimtesondes als de Mars Express en de Mars Reconnaissance Orbiter, maar dat is natuurlijk logisch. Hubble draait immers niet om Mars, maar om de aarde. De afstand tussen Hubble en Mars is 88 miljoen kilometer.
Bronmateriaal: HubbleSite
Koninklijke hoed (2003, Hubble)
Het Sombrerostelsel (of Sombreronevel) lijkt op een Mexicaanse hoed en is 28 miljoen lichtjaar van de aarde verwijderd. In de donkere band om het sterrenstelsel schuilen veel jonge en heldere sterren. Het gloeiende centrum van M104 bevat bijna 2.000 bolvormige sterrenhopen. Deze bolvormige sterrenhopen bestaan uit duizenden sterren.
Zonsopgang in Eenhoorn (2002, Hubble)
De Kegelnevel was één van de eerste foto’s die in 2002 werd gemaakt met de Advanced Camera for Surveys. De Kegelnevel is 2.500 lichtjaar verwijderd van de aarde en bevindt zich in het sterrenbeeld Eenhoorn. In de gas- en stofzuilen van NGC 2264 vormen nieuwe, jonge sterren.
Stellaire eitjes (1995, Hubble)
De zaden in de gaszuilen van de Arendnevel (M16) staan te popelen om uit te komen. In deze drie torens van koud waterstofgas worden veel nieuwe sterren geboren. De Arendnevel is 6.500 lichtjaar van de aarde verwijderd. De foto is gemaakt in visueel licht en dan is het onmogelijk om door de stoffige torens te kijken.
Vluchten kan niet meer (2002, Hubble)
Een kikkervisje in de ruimte. Beter is UGC 10214 niet te omschrijven. De staart op de foto heeft een lengte van meer dan 280.000 lichtjaar. Waarschijnlijk is het sterrenstelsel op een ander stelsel gebotst en probeert hij vlug de scene te verlaten, net als een automobilist die doorrijdt na een ongeluk. Er is één groot verschil: een automobilist laat nauwelijks sporen achter, UGC 10214 wel.
Festival van licht (2007, Hubble)
Op dit schilderij is een festival van lichtjes te zien. Het nabije sterrenstelsel M74 is te zien. Dit spiraalstelsel bevindt zich op een afstand van 32 miljoen lichtjaar bij de aarde vandaan. Het sterrenstelsel is niet erg helder, dus daarom is het voor amateur-astronomen moeilijk om M74 waar te nemen. Hubble heeft er vanzelfsprekend geen moeite mee.
Dood en verderf (2003, Hubble)
De Helixnevel ziet er prachtig uit. Toch is de nevel het nalatenschap van een stervende ster. Deze witte dwerg is te zien in het centrum van de Helixnevel. De ster heeft haar gaslagen afgestoten en deze gloeiende gassen dijen langzaam uit. Als gevolg zien wij een ronde nevel.
Flits in een grot (2004, Hubble)
De ster V838 Monocerotis is een raar object. De rode superreus in het centrum van de nevel produceert genoeg energie om de omliggende stofwolken te verlichten. Deze stofwolken zijn in het verleden door de ster afgestoten. Hubble houdt V838 Monocerotis nauwlettend in de gaten en ziet hoe de nevel groeit.
Kinderen in de verte (2010, Hubble)
De oudste sterrenstelsels zijn op dit schilderij te zien. 13,7 miljard jaar geleden ontstond het heelal. Sommige sterrenstelsels op de foto zijn 600 tot 800 miljoen jaar na de oerknal gevormd, oftewel zo’n dertien miljard jaar geleden. Door te kijken naar deze sterrenstelsels leren astronomen meer over hoe deze constructies ontstaan. Ooit is het Melkwegstelsel ook als zo’n klein hoopje sterren geboren.
Lord of the Rings (2007, Hubble)
Op dit schilderij is het sterrenstelselcluster CI 0024+17 te zien. Wat bijzonder is aan deze foto, is de ringachtige structuur in de cluster. Deze ring is mogelijk een bewijs dat donkere materie bestaat. Ondanks dat het bestaan van donkere materie niet zichtbaar kan worden aangetoond, zijn de effecten van donkere materie wel zichtbaar, zoals op deze foto.
Rode bol (2007, Hubble)
Toen Mars in 2007 het dichtst bij de aarde stond, maakte Hubble een foto van de rode planeet. Natuurlijk komt de kwaliteit van de foto lang niet in de buurt van foto’s van ruimtesondes als de Mars Express en de Mars Reconnaissance Orbiter, maar dat is natuurlijk logisch. Hubble draait immers niet om Mars, maar om de aarde. De afstand tussen Hubble en Mars is 88 miljoen kilometer.
Bronmateriaal: HubbleSite
Leuke pdf - jes i.v.m astronomie
Gevonden op deze site: http://www.astronomie.be/
1: De zon onze dagster:
http://www.astrolab.be/educatief/Educatieve%20Brochures/AstroLAB%20IRIS%20-%20Educatieve%20brochure%201%20-%20De%20Zon.pdf
2: licht in de sterrenkunde:
http://www.astrolab.be/educatief/Educatieve%20Brochures/AstroLAB%20IRIS%20-%20Educatieve%20brochure%202%20-%20Licht%20in%20de%20Sterrenkunde.pdf
3 is er niet!!! Helaas pindakaas.
4: Leuke astrofotografie projecten:
http://www.astrolab.be/educatief/Educatieve%20Brochures/AstroLAB%20IRIS%20-%20Educatieve%20brochure%204%20-%20Leuke%20Astrofotografie%20Projecten.pdf
5: Deep-sky fotografie fotografie met digitale camera? Kom Nou!
http://www.astrolab.be/educatief/Educatieve%20Brochures/AstroLAB%20IRIS%20-%20Educatieve%20brochure%205%20-%20DSLR%20Deep-Sky.pdf
1: De zon onze dagster:
http://www.astrolab.be/educatief/Educatieve%20Brochures/AstroLAB%20IRIS%20-%20Educatieve%20brochure%201%20-%20De%20Zon.pdf
2: licht in de sterrenkunde:
http://www.astrolab.be/educatief/Educatieve%20Brochures/AstroLAB%20IRIS%20-%20Educatieve%20brochure%202%20-%20Licht%20in%20de%20Sterrenkunde.pdf
3 is er niet!!! Helaas pindakaas.
4: Leuke astrofotografie projecten:
http://www.astrolab.be/educatief/Educatieve%20Brochures/AstroLAB%20IRIS%20-%20Educatieve%20brochure%204%20-%20Leuke%20Astrofotografie%20Projecten.pdf
5: Deep-sky fotografie fotografie met digitale camera? Kom Nou!
http://www.astrolab.be/educatief/Educatieve%20Brochures/AstroLAB%20IRIS%20-%20Educatieve%20brochure%205%20-%20DSLR%20Deep-Sky.pdf
donderdag 24 november 2011
maandag 21 november 2011
Salon International - Patrick Cameron Live Show 2011
http://youtu.be/AOAy33Zf8Lk
HJi talks to Long Hair master Patrick Cameron about his new collection 'Club Noir' adn his scintillating presentation at Salon Live.
zondag 20 november 2011
Uit de voorgeschiedenis van de moderne dans.
We zijn gewend veelvormige verschijnselen te ordenen door ze te beschrijven en te benoemen en ze vervolgens, voorzien van een etiket, in een structuur onder te brengen. Op het gebied van de dansgeschiedenis worden vaak met etiketten gewerkt als volksdans, hofdans, theaterdans, gezelschapsdans, solo-dans, rituele dans etc. Danshistorici hebben zich in het verleden al vaak met deze indelingen beziggehouden. De opvatting is daarbij gemeengoed geworden dat een scheiding van dansen in bijvoorbeeld volksdansen en solodansen, dat wil zeggen met of zonder functie, weinig zin heeft en zelfs verdwijnt als dans wordt opgevat als een vorm van menselijk gedrag.
Hofdans en gezelschapsdans
In de muziekbibliotheek van het Haagse Gemeentemuseum bevindt zich een anoniem lofdicht uit ca. 1770 met als titel 'De Glorie van het dansen'. Het lofdicht maakt onderdeel uit van de danscollectie in deze bibliotheek, die zowel publicaties over dansgeschiedenis, ethiek en esthetiek omvat als praktische dansmethodes; daarnaast is er de dansmuziek (noot 1). "De Glorie van het dansen" is gebaseerd op originele dansboeken uit de periode 1580-1770. De dansen uit deze periode die werden vastgelegd, kwamen uit de hogere kringen van de maatschappij: het hof, de adel en de gegoede burgerij. Deze laatste groep wilde zich spiegelen aan het hof. Ze nam daarom de hofdansen als voorbeeld of ontwikkelde juist als reactie op deze hofdansen haar eigen dansen, waarvoor minder regels en technische vaardigheden nodig waren. Deze dansen krijgen over het algemeen de etiketten hofdans en gezelschapsdans opgeplakt.
Volksdans
Volksdans neemt hierbij een aparte plaats in, omdat ze wordt onderscheiden van de gezelschapdans als de traditionele dans of dansen van een bepaald land of bepaalde streek. Volkdans heeft vaak uiteenlopende functies. De volksdans is pure ontspanning, ze geeft uitleg over gewoontes van een streek of land, of maakt een bepaald standpunt duidelijk aan de omgeving. Meestal vormde ze een verzameling van deze functies. Omdat volksdans, net als volksmuziek, mondeling werd overgedragen, zijn er jammer genoeg geen beschrijvingen van de volksdansen uit deze periode.
Het hofbal
Een hofbal was in de tijd van Lodewijk de Vijftiende onderworpen aan strenge regels van het hof. Er werden bepaalde gedragscodes opgelegd, zoals bijvoorbeeld de toewijzing van een vaste plaats, zowel om te zitten als om te dansen. Zodra alle gasten een plaats hadden gekregen, stond het koningspaar op om het bal te openen. In volgorde van rang stelden de andere paren zich op, bogen naar elkaar en danste de branl. Daarna kwam de gavotte, ook een groepsdans, maar onderbroken door solo's, gevolgd door paardansen. Het menuet aan het eind vormde het hoogtepunt. Deze ceremonie herhaalde zich totdat iedereen aan de beurt was geweest. Wie in die tijd de belangrijkste plek had op de dansvloer, had ook zo'n belangrijke positie in de maatschappij. Men moest hoog op de sociale ladder staan om uitgenodigd te worden voor een bal. De balletten die aan het hof werden uitgevoerd hadden tevens een politiek doel. Dit was bijvoorbeeld het geval met het 'Ballet comique de la reine' uit 1581. Daarin moest de heks Circe in het bijzijn van alle andere aanwezige vorsten zich onderwerpen aan de absolute macht van de koning van Frankrijk. De genoemde spelregels voor de hofdans werden tijdens de regering van Lodewijk de Vijftiende ingevoerd en vastgelegd. Ze waren toonaangevend voor de hoven elders in West-Europa en voor andere aristocratische balzalen. Daarnaast kwamen er geleidelijk andersoortige dansen in zwang. De gezelschapsdans van de Middeleeuwen was in hoge mate bepaald geweest door de bloei van de hoofse cultuur. Men danste in kringen of paren, los van elkaar of met een lichte aanraking. De troubadours hadden deze van oorsprong boerendansen verfijnd en aangepast aan de omgangsvormen van de aristocratie. Rond 1500 gingen deze plechtige dansen vervelen en kwamen er snellere dansen in opkomst zoals de volta. In deze dansen maakten de paren sprongen en verschillende draaien. Aan het hof nam de populariteit van het draaidansen in de zeventiende eeuw echter weer af door een verandering in mode en stijl. De verandering van kleding en de grotere vrijheidsdrang bevorderden de opkomst van de wals, het glijdend zwieren door de zaal. De wals was de eerste gezelschapsdans die doordrong tot de brede lagen van de bevolking. Geen dans drukte beter de nieuwe tijdgeest uit: dynamisch, vitaal en uitbundig. Regels en voorschriften moesten plaatsmaken voor vrije expressie. Naast culturele zijn ook maatschappelijke en politieke factoren van invloed op het veranderende karakter van de dans. Voor de expressie van de individuele vrijheid, weg van de alledaagse werkelijkheid, was de dans, ontdaan van haar representatieve en ceremoniële aspecten, het geschikte medium.
Theaterdans en ballet
Theaterdans was aanvankelijke bedoeld als vermaak door en voor het hof. Het 'ballet de cour', een harmonieuze combinatie van poëzie, muziek, dans en enscenering, paste in de aristocratische sfeer van het Franse hof. In het latere 'opera-ballet' en de 'tragedie lyrique' vormde dans een onmisbaar element, nu ook echter nauw met de handelingen verweven. Toen Lodewijk de Vijftiende steeds meer met professionele dansers ging werken, heeft hij de basis gelegd voor het klassieke ballet zoals we dat nu kennen. Er kwamen getrainde specialisten die optraden voor een groot publiek in openbare zalen. Het ballet liet zich inspireren door de volksdans en de gezelschapsdans, maar ging in de ontwikkeling van de techniek nu zijn eigen weg.
De dansmeester
De Middeleeuwse troubadours kunnen beschouwd worden als de eerste dansmeesters. Ze onderwezen de edellieden in de kastelen en waren belangrijk voor de verspreiding van de dansvormen in Europa. Het waren vaak mensen met een grote algemene ontwikkeling. De eerste dansmeester die met naam en toenaam bekend is, was Domenico de Piacenza. In 1614 publiceerde hij zijn 'De arte saltandi et choreas ducendi', het eerste dansboek dat in manuscript bewaard is gebleven. Tijdens de Italiaanse Renaissance met haar vele festiviteiten waren de dansmeesters gezochte figuren, die in hoog aanzien stonden. Zij leerden de adel niet alleen de danspassen, maar ook een goede houding en gedrag volgens de etiquette. De dansmeesters waren bovendien verantwoordelijk voor de organisatie van de feesten aan het hof waarbij gedanst werd. Ze bedachten steeds nieuwe 'balli', gedanste pantomimes gebaseerd op de passen van de bekende hofdansen. Deze beschreven zij in hun boeken. Die bevatten passages over danstheorie, stijl en etiquette en tevens beschreven ze de verschillende danspassen en choreografieën, al dan niet met muzieknotatie en afbeeldingen erbij. Deze boeken hebben ertoe bijgedragen dat de dans vanuit Italie over heel Europa werd verspreid. Met de oprichting van een speciale academie voor de dans in 1661 in Parijs, de 'Academie Royale de Danse', kreeg het dansen de status van vak dat men kon leren. Dansmeesters als Beauchamps, Pécour en Feuillet hadden de taak de danskunst vast te leggen en te verfijnen. Ook zochten zij naar methoden om dansen te noteren. Dat resulteerde in de 'Choréographie, ou l'art de décrire la dance' van Feuillet uit 1700. In deze context vormden dans en muziek een twee-eenheid. Die band tussen muziek en dans had al een lange voorgeschiedenis. Oorspronkelijk kwam ze tot uiting in culturen waar de danser zichzelf begeleidde door in zijn handen te klappen, te stampen met zijn voeten, of op een andere manier het ritme te laten horen. In de Middeleeuwen was er in West-Europa een nauwe relatie tussen dans en muziek. Die relatie bleef bestaan bij het optreden de dansmeester, die niet alleen de choreografie maakte, maar ook instrumentaal het geheel begeleidde. De volksdans bleef sterk regionaal gebonden met eigen muziek en instrumenten, het repertoire van de hofdans was internationaler. De verschillende melodieën werden door de rondtrekkende dansmeesters en muzikanten in diverse landen verspreid. De enorme omvang van dit repertoire wijst uit, hoe geweldig populair de dans was. Het is opmerkelijk dat om deze redenen de dans dus ook de beoefening van de zuiver instrumentale muziek enorm bevorderd heeft.
(Noot 1) Bron: Muziekbibliotheek van het Haags Gemeentemuseum: danscollectie (120 titels op microfiche), Leiden 1982.
Hofdans en gezelschapsdans
In de muziekbibliotheek van het Haagse Gemeentemuseum bevindt zich een anoniem lofdicht uit ca. 1770 met als titel 'De Glorie van het dansen'. Het lofdicht maakt onderdeel uit van de danscollectie in deze bibliotheek, die zowel publicaties over dansgeschiedenis, ethiek en esthetiek omvat als praktische dansmethodes; daarnaast is er de dansmuziek (noot 1). "De Glorie van het dansen" is gebaseerd op originele dansboeken uit de periode 1580-1770. De dansen uit deze periode die werden vastgelegd, kwamen uit de hogere kringen van de maatschappij: het hof, de adel en de gegoede burgerij. Deze laatste groep wilde zich spiegelen aan het hof. Ze nam daarom de hofdansen als voorbeeld of ontwikkelde juist als reactie op deze hofdansen haar eigen dansen, waarvoor minder regels en technische vaardigheden nodig waren. Deze dansen krijgen over het algemeen de etiketten hofdans en gezelschapsdans opgeplakt.
Volksdans
Volksdans neemt hierbij een aparte plaats in, omdat ze wordt onderscheiden van de gezelschapdans als de traditionele dans of dansen van een bepaald land of bepaalde streek. Volkdans heeft vaak uiteenlopende functies. De volksdans is pure ontspanning, ze geeft uitleg over gewoontes van een streek of land, of maakt een bepaald standpunt duidelijk aan de omgeving. Meestal vormde ze een verzameling van deze functies. Omdat volksdans, net als volksmuziek, mondeling werd overgedragen, zijn er jammer genoeg geen beschrijvingen van de volksdansen uit deze periode.
Het hofbal
Een hofbal was in de tijd van Lodewijk de Vijftiende onderworpen aan strenge regels van het hof. Er werden bepaalde gedragscodes opgelegd, zoals bijvoorbeeld de toewijzing van een vaste plaats, zowel om te zitten als om te dansen. Zodra alle gasten een plaats hadden gekregen, stond het koningspaar op om het bal te openen. In volgorde van rang stelden de andere paren zich op, bogen naar elkaar en danste de branl. Daarna kwam de gavotte, ook een groepsdans, maar onderbroken door solo's, gevolgd door paardansen. Het menuet aan het eind vormde het hoogtepunt. Deze ceremonie herhaalde zich totdat iedereen aan de beurt was geweest. Wie in die tijd de belangrijkste plek had op de dansvloer, had ook zo'n belangrijke positie in de maatschappij. Men moest hoog op de sociale ladder staan om uitgenodigd te worden voor een bal. De balletten die aan het hof werden uitgevoerd hadden tevens een politiek doel. Dit was bijvoorbeeld het geval met het 'Ballet comique de la reine' uit 1581. Daarin moest de heks Circe in het bijzijn van alle andere aanwezige vorsten zich onderwerpen aan de absolute macht van de koning van Frankrijk. De genoemde spelregels voor de hofdans werden tijdens de regering van Lodewijk de Vijftiende ingevoerd en vastgelegd. Ze waren toonaangevend voor de hoven elders in West-Europa en voor andere aristocratische balzalen. Daarnaast kwamen er geleidelijk andersoortige dansen in zwang. De gezelschapsdans van de Middeleeuwen was in hoge mate bepaald geweest door de bloei van de hoofse cultuur. Men danste in kringen of paren, los van elkaar of met een lichte aanraking. De troubadours hadden deze van oorsprong boerendansen verfijnd en aangepast aan de omgangsvormen van de aristocratie. Rond 1500 gingen deze plechtige dansen vervelen en kwamen er snellere dansen in opkomst zoals de volta. In deze dansen maakten de paren sprongen en verschillende draaien. Aan het hof nam de populariteit van het draaidansen in de zeventiende eeuw echter weer af door een verandering in mode en stijl. De verandering van kleding en de grotere vrijheidsdrang bevorderden de opkomst van de wals, het glijdend zwieren door de zaal. De wals was de eerste gezelschapsdans die doordrong tot de brede lagen van de bevolking. Geen dans drukte beter de nieuwe tijdgeest uit: dynamisch, vitaal en uitbundig. Regels en voorschriften moesten plaatsmaken voor vrije expressie. Naast culturele zijn ook maatschappelijke en politieke factoren van invloed op het veranderende karakter van de dans. Voor de expressie van de individuele vrijheid, weg van de alledaagse werkelijkheid, was de dans, ontdaan van haar representatieve en ceremoniële aspecten, het geschikte medium.
Theaterdans en ballet
Theaterdans was aanvankelijke bedoeld als vermaak door en voor het hof. Het 'ballet de cour', een harmonieuze combinatie van poëzie, muziek, dans en enscenering, paste in de aristocratische sfeer van het Franse hof. In het latere 'opera-ballet' en de 'tragedie lyrique' vormde dans een onmisbaar element, nu ook echter nauw met de handelingen verweven. Toen Lodewijk de Vijftiende steeds meer met professionele dansers ging werken, heeft hij de basis gelegd voor het klassieke ballet zoals we dat nu kennen. Er kwamen getrainde specialisten die optraden voor een groot publiek in openbare zalen. Het ballet liet zich inspireren door de volksdans en de gezelschapsdans, maar ging in de ontwikkeling van de techniek nu zijn eigen weg.
De dansmeester
De Middeleeuwse troubadours kunnen beschouwd worden als de eerste dansmeesters. Ze onderwezen de edellieden in de kastelen en waren belangrijk voor de verspreiding van de dansvormen in Europa. Het waren vaak mensen met een grote algemene ontwikkeling. De eerste dansmeester die met naam en toenaam bekend is, was Domenico de Piacenza. In 1614 publiceerde hij zijn 'De arte saltandi et choreas ducendi', het eerste dansboek dat in manuscript bewaard is gebleven. Tijdens de Italiaanse Renaissance met haar vele festiviteiten waren de dansmeesters gezochte figuren, die in hoog aanzien stonden. Zij leerden de adel niet alleen de danspassen, maar ook een goede houding en gedrag volgens de etiquette. De dansmeesters waren bovendien verantwoordelijk voor de organisatie van de feesten aan het hof waarbij gedanst werd. Ze bedachten steeds nieuwe 'balli', gedanste pantomimes gebaseerd op de passen van de bekende hofdansen. Deze beschreven zij in hun boeken. Die bevatten passages over danstheorie, stijl en etiquette en tevens beschreven ze de verschillende danspassen en choreografieën, al dan niet met muzieknotatie en afbeeldingen erbij. Deze boeken hebben ertoe bijgedragen dat de dans vanuit Italie over heel Europa werd verspreid. Met de oprichting van een speciale academie voor de dans in 1661 in Parijs, de 'Academie Royale de Danse', kreeg het dansen de status van vak dat men kon leren. Dansmeesters als Beauchamps, Pécour en Feuillet hadden de taak de danskunst vast te leggen en te verfijnen. Ook zochten zij naar methoden om dansen te noteren. Dat resulteerde in de 'Choréographie, ou l'art de décrire la dance' van Feuillet uit 1700. In deze context vormden dans en muziek een twee-eenheid. Die band tussen muziek en dans had al een lange voorgeschiedenis. Oorspronkelijk kwam ze tot uiting in culturen waar de danser zichzelf begeleidde door in zijn handen te klappen, te stampen met zijn voeten, of op een andere manier het ritme te laten horen. In de Middeleeuwen was er in West-Europa een nauwe relatie tussen dans en muziek. Die relatie bleef bestaan bij het optreden de dansmeester, die niet alleen de choreografie maakte, maar ook instrumentaal het geheel begeleidde. De volksdans bleef sterk regionaal gebonden met eigen muziek en instrumenten, het repertoire van de hofdans was internationaler. De verschillende melodieën werden door de rondtrekkende dansmeesters en muzikanten in diverse landen verspreid. De enorme omvang van dit repertoire wijst uit, hoe geweldig populair de dans was. Het is opmerkelijk dat om deze redenen de dans dus ook de beoefening van de zuiver instrumentale muziek enorm bevorderd heeft.
(Noot 1) Bron: Muziekbibliotheek van het Haags Gemeentemuseum: danscollectie (120 titels op microfiche), Leiden 1982.
zaterdag 19 november 2011
vrijdag 18 november 2011
Het Franse hofballet in de 17de eeuw.
Bij het woord ‘ballet’ denken velen aan frêle ballerina's op pointes en in tutu's, of aan jongemannen in collants die virtuoze sprongen uitvoeren. Maar dit klassieke beeld is niet de enige balletvorm die men door de eeuwen heen gekend heeft.
Een van de vroegste spektakelvormen onder de naam ‘ballet’ is het zgn. ‘ballet de cour’, dat aan het einde van de 16de eeuw in Frankrijk ontstaat. Het "Balet Comique de la Reyne", dat in 1581 aan het hof van Catharina de Medici opgevoerd wordt, in een ‘regie’ van Balthasar de Beaujoyeulx, is het eerste hofballet waarvan gedetailleerde informatie bewaard gebleven is. De grote bloeiperiode komt er in de 17de eeuw, onder de koningen Louis XIII en Louis XIV, met balletten waaraan grote namen zoals Lully en Molière hun medewerking verlenen.
Het ‘ballet de cour’ is een totaalspektakel dat, zoals zijn naam laat vermoeden, aan het hof opgevoerd wordt: in de Bourbon-zaal in het Louvre te Parijs, of in een van de koninklijke paleizen in de buurt van Parijs (Fontainebleau, Saint-Germain, Chantilly, en later ook Versailles). De uitvoerders zijn grotendeels hovelingen en leden van de adel, ‘amateurs’ dus in onze moderne terminologie. Het is voor hen een hele eer om in een koninklijk ballet te mogen meedansen en, zoals uit dagboeken uit die tijd blijkt, krijgt een dergelijke opdracht soms zelfs voorrang op een politieke missie.
In vele balletten danst ook de koning zelf of een zijn familieleden mee: Louis XIII en Louis XIV staan bekend als gepassioneerde en getalenteerde dansers. Maar dat ook van een koning veel oefening vereist wordt, blijkt uit de beschrijvingen van Jean Héroard, de lijfarts van Louis XIII, wiens dagboek over de jeugd van de koning bewaard is gebleven. Tijdens de voorbereiding van het "Ballet de Tancrède" waarin de koning in 1619 een hoofdrol danst, vermeldt Héroard wel 30 koninklijke repetities in een tijdsspanne van amper 5 weken.
Voor de onderwerpen van de hofballetten inspireert men zich ondermeer op de klassieke mythologie en de romanliteratuur, een genre dat in de 16de eeuw populair geworden is en waarbij vooral thema's van de Italiaanse dichters Ariosto en Tasso geliefd zijn. Een veelvoorkomend thema is dat van de ‘bevrijding’, waarbij een dappere ridder verlost wordt van een of andere duistere macht.
Dikwijls is het gekozen onderwerp ook te beschouwen als een politieke allegorie, waarbij het gebruikte mythologische verhaal of romanthema parallellen met een eigentijdse situatie suggereert. Het is dus nodig om de politieke achtergrond van een ballet te kennen om de (extra) betekenis van het verhaal te begrijpen.
Zo bijvoorbeeld kiest Louis XIII in 1617 "La délivrance de Renaud" als onderwerp voor een hofballet. Hierin speelt de koning de rol van Godfried van Bouillon die ervoor zorgt dat een van zijn ridders onttrokken wordt aan de magische aantrekkingskracht van Armide. Dit kan gezien worden als een uiting van macht en onafhankelijkheid van de jonge koning tegenover zijn heerszuchtige moeder Maria de Medici, die na de dood van Henri IV als regentes over Frankrijk regeerde.
Men onderscheidt twee soorten dansen in het 17de-eeuwse hofballet: de zgn. ‘horizontale dans’ en de ‘imitatieve dans’.
De horizontale of geometrische dans wordt uitgevoerd door een relatief grote groep dansers, die geometrische figuren op de dansvloer beschrijven. De gevormde configuraties hebben een welbepaalde allegorische betekenis, die voor de toeschouwers uit die tijd begrijpelijk is. Het libretto van het "Ballet de Monsieur de Vendosme" (1610) bevat een gedetailleerde beschrijving van de geometrische figuren van het slotballet, gedanst door 12 ‘ridders’, waaronder de 14-jarige Duc de Vendôme, gewettigde zoon van Henri IV en Gabrielle d'Estrées. Deze figuren zijn volgens de auteur ontleend aan een oud druïdenalfabet en beelden begrippen uit zoals ‘amour puissant’, ‘ambitieux desir’, ‘vertueux dessein’, ‘renom immortel’ en ‘pouvoir supresme’.
Dergelijke figuratieve dansen worden uiteraard best van bovenaf bekeken: op afbeeldingen ziet men dan ook dikwijls de toeschouwers op galerijen aan weerszijden van de zaal zitten. Er wordt niet op een verhoogde scène gedanst, maar in de zaal zelf. Bij de vroegste hofballetten is er trouwens geen verhoogde scène aanwezig en speelt het ganse ballet zich af in de zaal. Bij de latere balletten dalen de dansers voor de figuratieve dansen van de verhoogde scène naar de zaal af.
In de imitatieve dans beeldt de danser door zijn bewegingen en mimiek een zeker personage (niet zozeer een individu, maar eerder een type) uit. Deze dansen zijn soms zeer acrobatisch en vereisen dusdanige virtuoze passen en gevaarlijke sprongen, dat zelfs een getalenteerde adellijke danser ze niet meer kan uitvoeren. In dat geval doet men beroep op een professionele danser: hier begint een evolutie van het ballet tot een specialiteit waarvan de amateur uiteindelijk uitgesloten wordt.
Vooral in zgn. burleske balletten speelt de imitatieve dans een grote rol. Hier ligt de nadruk niet zozeer op het verhaal of het uitbeelden van een allegorie. Het is de eerder de bedoeling de toeschouwer te amuseren en te verbazen met spectaculaire acrobatieën en vreemdsoortige kostuums, die in een snelle opeenvolging van gedanste ‘entrèes’ ten tonele gevoerd worden.
De dans is een belangrijk onderdeel van het hofballet, maar het is niet het enige aspect dat aan bod komt. Volgens de theoretici van die tijd (Saint-Hubert, de Pure, Ménestrier, Colletet, Noverre, e.a.) is het ‘ballet de cour’ een fusie van vier kunsten: dans, muziek, poëzie en schilderkunst. Belangrijk is de wisselwerking tussen die vier onderdelen en de manier waarop ze elkaar aanvullen bij het bewerkstelligen van een gemeenschappelijk doel: de imitatie, of de representatie van de Natuur. Het hofballet wordt aldus verheven tot een ‘kunst’ waarvan de regels uitvoerig in traktaten beschreven worden.
Een van de vroegste spektakelvormen onder de naam ‘ballet’ is het zgn. ‘ballet de cour’, dat aan het einde van de 16de eeuw in Frankrijk ontstaat. Het "Balet Comique de la Reyne", dat in 1581 aan het hof van Catharina de Medici opgevoerd wordt, in een ‘regie’ van Balthasar de Beaujoyeulx, is het eerste hofballet waarvan gedetailleerde informatie bewaard gebleven is. De grote bloeiperiode komt er in de 17de eeuw, onder de koningen Louis XIII en Louis XIV, met balletten waaraan grote namen zoals Lully en Molière hun medewerking verlenen.
Het ‘ballet de cour’ is een totaalspektakel dat, zoals zijn naam laat vermoeden, aan het hof opgevoerd wordt: in de Bourbon-zaal in het Louvre te Parijs, of in een van de koninklijke paleizen in de buurt van Parijs (Fontainebleau, Saint-Germain, Chantilly, en later ook Versailles). De uitvoerders zijn grotendeels hovelingen en leden van de adel, ‘amateurs’ dus in onze moderne terminologie. Het is voor hen een hele eer om in een koninklijk ballet te mogen meedansen en, zoals uit dagboeken uit die tijd blijkt, krijgt een dergelijke opdracht soms zelfs voorrang op een politieke missie.
In vele balletten danst ook de koning zelf of een zijn familieleden mee: Louis XIII en Louis XIV staan bekend als gepassioneerde en getalenteerde dansers. Maar dat ook van een koning veel oefening vereist wordt, blijkt uit de beschrijvingen van Jean Héroard, de lijfarts van Louis XIII, wiens dagboek over de jeugd van de koning bewaard is gebleven. Tijdens de voorbereiding van het "Ballet de Tancrède" waarin de koning in 1619 een hoofdrol danst, vermeldt Héroard wel 30 koninklijke repetities in een tijdsspanne van amper 5 weken.
Voor de onderwerpen van de hofballetten inspireert men zich ondermeer op de klassieke mythologie en de romanliteratuur, een genre dat in de 16de eeuw populair geworden is en waarbij vooral thema's van de Italiaanse dichters Ariosto en Tasso geliefd zijn. Een veelvoorkomend thema is dat van de ‘bevrijding’, waarbij een dappere ridder verlost wordt van een of andere duistere macht.
Dikwijls is het gekozen onderwerp ook te beschouwen als een politieke allegorie, waarbij het gebruikte mythologische verhaal of romanthema parallellen met een eigentijdse situatie suggereert. Het is dus nodig om de politieke achtergrond van een ballet te kennen om de (extra) betekenis van het verhaal te begrijpen.
Zo bijvoorbeeld kiest Louis XIII in 1617 "La délivrance de Renaud" als onderwerp voor een hofballet. Hierin speelt de koning de rol van Godfried van Bouillon die ervoor zorgt dat een van zijn ridders onttrokken wordt aan de magische aantrekkingskracht van Armide. Dit kan gezien worden als een uiting van macht en onafhankelijkheid van de jonge koning tegenover zijn heerszuchtige moeder Maria de Medici, die na de dood van Henri IV als regentes over Frankrijk regeerde.
Men onderscheidt twee soorten dansen in het 17de-eeuwse hofballet: de zgn. ‘horizontale dans’ en de ‘imitatieve dans’.
De horizontale of geometrische dans wordt uitgevoerd door een relatief grote groep dansers, die geometrische figuren op de dansvloer beschrijven. De gevormde configuraties hebben een welbepaalde allegorische betekenis, die voor de toeschouwers uit die tijd begrijpelijk is. Het libretto van het "Ballet de Monsieur de Vendosme" (1610) bevat een gedetailleerde beschrijving van de geometrische figuren van het slotballet, gedanst door 12 ‘ridders’, waaronder de 14-jarige Duc de Vendôme, gewettigde zoon van Henri IV en Gabrielle d'Estrées. Deze figuren zijn volgens de auteur ontleend aan een oud druïdenalfabet en beelden begrippen uit zoals ‘amour puissant’, ‘ambitieux desir’, ‘vertueux dessein’, ‘renom immortel’ en ‘pouvoir supresme’.
Dergelijke figuratieve dansen worden uiteraard best van bovenaf bekeken: op afbeeldingen ziet men dan ook dikwijls de toeschouwers op galerijen aan weerszijden van de zaal zitten. Er wordt niet op een verhoogde scène gedanst, maar in de zaal zelf. Bij de vroegste hofballetten is er trouwens geen verhoogde scène aanwezig en speelt het ganse ballet zich af in de zaal. Bij de latere balletten dalen de dansers voor de figuratieve dansen van de verhoogde scène naar de zaal af.
In de imitatieve dans beeldt de danser door zijn bewegingen en mimiek een zeker personage (niet zozeer een individu, maar eerder een type) uit. Deze dansen zijn soms zeer acrobatisch en vereisen dusdanige virtuoze passen en gevaarlijke sprongen, dat zelfs een getalenteerde adellijke danser ze niet meer kan uitvoeren. In dat geval doet men beroep op een professionele danser: hier begint een evolutie van het ballet tot een specialiteit waarvan de amateur uiteindelijk uitgesloten wordt.
Vooral in zgn. burleske balletten speelt de imitatieve dans een grote rol. Hier ligt de nadruk niet zozeer op het verhaal of het uitbeelden van een allegorie. Het is de eerder de bedoeling de toeschouwer te amuseren en te verbazen met spectaculaire acrobatieën en vreemdsoortige kostuums, die in een snelle opeenvolging van gedanste ‘entrèes’ ten tonele gevoerd worden.
De dans is een belangrijk onderdeel van het hofballet, maar het is niet het enige aspect dat aan bod komt. Volgens de theoretici van die tijd (Saint-Hubert, de Pure, Ménestrier, Colletet, Noverre, e.a.) is het ‘ballet de cour’ een fusie van vier kunsten: dans, muziek, poëzie en schilderkunst. Belangrijk is de wisselwerking tussen die vier onderdelen en de manier waarop ze elkaar aanvullen bij het bewerkstelligen van een gemeenschappelijk doel: de imitatie, of de representatie van de Natuur. Het hofballet wordt aldus verheven tot een ‘kunst’ waarvan de regels uitvoerig in traktaten beschreven worden.
Secret Quote
"What you think about the most or focus on the most is what will appear as your life."
Rhonda Byrne, The Secret
Power Quote
"Without exception, every person who has a great life used love to achieve it."
Rhonda Byrne, The Power
The secret.
http://youtu.be/8sbKVdHhz6U
The Secret - Planet Earth HD
http://youtu.be/a_urxI9L5Ak
Nog een leuke link: http://thesecret.tv/visualization.html#VISUALIZATIONTOOLS
http://thesecret.tv/stories/
The Secret to You HD
http://youtu.be/zf8zqdu3TtA
You tube kanaal van de secret:
http://www.youtube.com/user/aSecretAgent
Abonneren op:
Posts (Atom)