om reisgenoten te hebben, die een gids voor ons kunnen zijn.
Gidsen die kunnen troosten door er eenvoudig te zijn voor ons.
Door ons verhaal met aandacht te beluisteren.
Gidsen die ons laten verwoorden en benoemen wat ons bezighoudt.
Mensen waarbij we onze gevoelens kunnen uiten,
zonder dat wij daarom veroordeeld worden.
Mensen waar we in onze totaliteit welkom zijn.
Mensen waarbij je jezelf kunt zijn.
Hoe ontzettend belangrijk is dat!
Je kunt zelfs wel zeggen dat het een eerste levensbehoefte is.
Dat er mensen zijn in je leven die je bevestigen.
Die je bij jouw naam noemen.
Die zeggen; Je mag er zijn!
Ongeacht je status, je uiterlijk, je bezittingen, je daden.
Mensen die, hoe dan ook, zeggen of laten voelen;
Het is goed dat je bestaat!
Mensen die je koesteren, die je omarmen met onvoorwaardelijke liefde.
Zonder deze fundamentele bevestiging kunnen wij niet leven.
Het is de grond onder onze voeten.
Het is de toestemming om op weg te gaan
en het leven zelfstandig te leven in vrijheid en onafhankelijkheid.
Het is de voeding voor onderweg.
Het is de draagkracht om het tijdens onze levensreis uit te houden.
Het is een innerlijk weten dat je wordt geaccepteerd
om wie je ten diepste bent; een kind van het Licht.
Het is het oervertrouwen dat het goed komt.
Het is de kern van ons bestaan.
Mensen leven niet op zichzelf.
Wij zijn in liefde van elkaar afhankelijk.
De kwaliteit van ons leven wordt voor een groot deel bepaald
door de mate waarin wij ons gekend, bemind en gezien weten.
Als je diep van binnen voelt dat je geliefd en aanvaard bent,
kun je de wereld aan!
Deze onvoorwaardelijke liefde hebben wij nodig.
De erkenning dat wij mogen zijn, wie we zijn.
Juist met al onze tegenstrijdigheden, onze mogelijkheden en beperkingen.
Juist ook de erkenning van de gebrokenheid en het lijden in de wereld,
de erkenning van de menselijke maat,
maakt dat je de wereld anders kunt ervaren.
Deze erkenning en aanvaarding maakt ons heel.
‘Heel’ in de zin van ‘onverdeeld’.
In de zin van de innerlijke strijd met jezelf opgeven.
Helen wil dus zeggen dat de innerlijke breuken en scheuren worden benoemd.
Wij kunnen elkaar helpen onze wonden aan het licht te brengen.
Onze pijn te verwoorden.
Met het uitspreken hiervan verandert er iets wezenlijks in ons.
Wij kunnen elkaar helpen ons te verzoenen met wat ons overkomt in het leven.
Wij kunnen voor elkaar heelmeester zijn.
Door de ander met al zijn pijn, worstelingen, vragen welkom te heten.
Elkaars ziel te balsemen, te zalven met aandacht.
Hoe goed is het, om elkaar toe te wensen
dat we onvoorwaardelijke liefde telkens mogen ervaren.
Om dit telkens opnieuw te verwoorden en uit te spreken in een zegening.
Naar elkaar toe. Als mensen onder elkaar.
Moge het zo zijn dat wij ons bevestigd, gezalfd en gezegend weten
in onszelf, bij elkaar en in de bron van Zijn.
- Jacqueline de Weerd
zonder dat wij daarom veroordeeld worden.
Mensen waar we in onze totaliteit welkom zijn.
Mensen waarbij je jezelf kunt zijn.
Hoe ontzettend belangrijk is dat!
Je kunt zelfs wel zeggen dat het een eerste levensbehoefte is.
Dat er mensen zijn in je leven die je bevestigen.
Die je bij jouw naam noemen.
Die zeggen; Je mag er zijn!
Ongeacht je status, je uiterlijk, je bezittingen, je daden.
Mensen die, hoe dan ook, zeggen of laten voelen;
Het is goed dat je bestaat!
Mensen die je koesteren, die je omarmen met onvoorwaardelijke liefde.
Zonder deze fundamentele bevestiging kunnen wij niet leven.
Het is de grond onder onze voeten.
Het is de toestemming om op weg te gaan
en het leven zelfstandig te leven in vrijheid en onafhankelijkheid.
Het is de voeding voor onderweg.
Het is de draagkracht om het tijdens onze levensreis uit te houden.
Het is een innerlijk weten dat je wordt geaccepteerd
om wie je ten diepste bent; een kind van het Licht.
Het is het oervertrouwen dat het goed komt.
Het is de kern van ons bestaan.
Mensen leven niet op zichzelf.
Wij zijn in liefde van elkaar afhankelijk.
De kwaliteit van ons leven wordt voor een groot deel bepaald
door de mate waarin wij ons gekend, bemind en gezien weten.
Als je diep van binnen voelt dat je geliefd en aanvaard bent,
kun je de wereld aan!
Deze onvoorwaardelijke liefde hebben wij nodig.
De erkenning dat wij mogen zijn, wie we zijn.
Juist met al onze tegenstrijdigheden, onze mogelijkheden en beperkingen.
Juist ook de erkenning van de gebrokenheid en het lijden in de wereld,
de erkenning van de menselijke maat,
maakt dat je de wereld anders kunt ervaren.
Deze erkenning en aanvaarding maakt ons heel.
‘Heel’ in de zin van ‘onverdeeld’.
In de zin van de innerlijke strijd met jezelf opgeven.
Helen wil dus zeggen dat de innerlijke breuken en scheuren worden benoemd.
Wij kunnen elkaar helpen onze wonden aan het licht te brengen.
Onze pijn te verwoorden.
Met het uitspreken hiervan verandert er iets wezenlijks in ons.
Wij kunnen elkaar helpen ons te verzoenen met wat ons overkomt in het leven.
Wij kunnen voor elkaar heelmeester zijn.
Door de ander met al zijn pijn, worstelingen, vragen welkom te heten.
Elkaars ziel te balsemen, te zalven met aandacht.
Hoe goed is het, om elkaar toe te wensen
dat we onvoorwaardelijke liefde telkens mogen ervaren.
Om dit telkens opnieuw te verwoorden en uit te spreken in een zegening.
Naar elkaar toe. Als mensen onder elkaar.
Moge het zo zijn dat wij ons bevestigd, gezalfd en gezegend weten
in onszelf, bij elkaar en in de bron van Zijn.
- Jacqueline de Weerd
Geen opmerkingen:
Een reactie posten