Op een keer vond een boer langs de oever van de rivier die door zijn land liep een mooie grote steen. Hij nam hem mee naar huis waar zijn kinderen er een tijdje mee speelden.
Toen ze er genoeg van hadden legden ze hem in de vensterbank en uiteindelijk werd hij door iedereen vergeten.
Een paar jaar later werd het dorp bezocht door een rondreizende monnik die onderdak zocht en door de boer werd uitgenodigd. Ze aten en keuvelden wat en de monnik had veel nieuws te vertellen over de toestand in de wereld.
De boer luisterde aandachtig en op een gegeven moment vroeg de monnik: ‘Wat doet u hier eigenlijk? Ik weet dat er een rivier is waar je aan de oever diamanten kunt vinden. Met een beetje inspanning kunt u de rijkste man ter wereld worden terwijl u hier, met hard werken in de grond, altijd arm zult blijven. U verspilt uw hele leven.’
De volgende dag vertrok de monnik, maar hij had een zaadje geplant. Een verlangen, een ambitie had zich in de geest van de boer vastgezet. Hij wilde die rivier zoeken en zei tegen zijn vrouw en kinderen: ‘Ik laat jullie alleen. Jullie moeten vijf jaar op mij wachten, dan kom ik terug.’
Maar na vijf jaar had hij nog steeds de rivieroever waar diamanten voor het oprapen lagen niet gevonden. In die vijf jaar had hij echter wel een belangrijke les geleerd. Hij wist nu wat een diamant was.
Toen hij na een lange reis weer thuiskwam op de boerderij kon hij zijn ogen niet geloven. Op de vensterbank lag de grootste ruwe diamant waarvan hij ooit gedroomd had of die hij ooit op de markt had gezien. Toen wist hij dat de rivier door zijn eigen land stroomde. En dat de grootste diamant al die tijd gewoon in zijn huis had gelegen.
Uit het boek: Lente in je hart
Geen opmerkingen:
Een reactie posten