'Het is prettig om je stem te horen, Regenmaker. Ik voel verdriet in me opkomen. De regenboog was schitterend, maar het was alleen maar een illusie. De kleuren vervaagden zodra de zon niet langer door de regendruppels scheen. En mijn geluk lijkt ook alleen maar op illusies gebaseerd te zijn. Ik word nu weer erg verdrietig.' Regenmaker luisterde. Hij sprenkelde nog een paar regendruppels rond en vroeg:
'Is er nog steeds water? Is er nog steeds een zon?
Zo ja, dan is de regenboog er ook nog steeds.
Hij is alleen maar verborgen in de plooien van de tijd, en je kunt hem uitsluitend zien als de zon en de regendruppels elkaar ontmoeten en de tijd en ruimte met elkaar delen.' De jonge vrouw dacht na over de woorden van Regenmaker. Toen vroeg ze: 'Als de regenboog weg is, Regenmaker, mist de hele natuur hem dan niet?' 'Nee antwoordde Regenmaker, 'want hij is nooit weg, hij is alleen uit het zicht verdwenen. Hij is nog steeds aanwezig in de herinnering van iedereen die hem gezien heeft, en in je gedachten kun je hem ogenblikkelijk terughalen. De herinnering aan het geluk is in je geest opgesloten.
Je hoeft die herinnering alleen maar op te roepen om het geluk weer in je hart te voelen. Dit kun je op elk moment doen waarop je bedroefd bent.' De vrouw opende haar geest en riep de herinnering van de regenboog op. En haar hart zwol op door de schoonheid ervan, alsof de regenboog vlak voor haar gezicht aanwezig was.
'Het werkt, Regenmaker. De schoonheid van de regenboog is in mijn geheugen bewaard gebleven.' 'Ja, jonge vrouw, de herinnering aan alle schoonheid in je leven blijft in je geheugen bewaard.
Je kunt je verdriet altijd verdrijven door jezelf in die herinneringen aan de vreugde te koesteren.' De jonge vrouw haastte zich om haar gevoelens over de schoonheid van de regenboog met anderen te delen. Tussen Hemel en Aarde.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten