Zelfbeheersing
Er was eens een jongen met weinig zelfbeheersing. Zijn vader gaf hem een zak spijkers en zei tegen hem dat elke keer als hij zijn zelfbeheersing verloor, hij een spijker in de achterkant van de schutting moest slaan. De eerste dag sloeg de jongen 37 spijkers in de schutting. Over de volgende paar weken, toen hij leerde om zijn kwaadheid onder controle te krijgen, werd het aantal spijkers dat hij in de schutting sloeg geleidelijk aan minder. Hij zag in dat het gemakkelijker was om zijn zelfbeheersing niet te verliezen, dan al die spijkers in de schutting te slaan.
Uiteindelijk kwam de dag dat de jongen zijn zelfbeheersing niet meer verloor.
Hij vertelde dit zijn vader en die stelde voor dat de jongen nu voor elke keer dat hij zijn zelfbeheersing behield hij een spijker uit de schutting haalde.
De dagen gingen voorbij en de jonge man was eindelijk zover dat hij zijn vader kon vertellen dat alle spijkers waren verdwenen.
De vader nam de jongen bij de hand en ging met hem naar de schutting. Hij zei:"Je hebt het goed gedaan, mijn zoon, maar kijk nu eens naar al die gaten in de schutting. De schutting zal nooit meer dezelfde zijn. Als je dingen zegt in woede, dan laten ze een litteken achter net als deze gaten. Je kunt iemand met een mes steken het het mes er weer uit trekken. Het maakt niet uit hoe vaak je zegt dat het je spijt, de wond zal er blijven."
Een verbale wond is even erg als een fysieke wond.

Wat je ook doet
Op een dag gingen een vader en zijn zoon op reis. Vader gaf er zelf de voorkeur aan te lopen en zette zijn zoon op de rug van de ezel.
Zo gingen zij op weg tot zij een paar mensen tegenkwamen die zeiden:" Zie daar de wereld op zijn kop. De jeugd heeft geen respect meer voor de ouderdom. Die gezonde jongen rijdt op een ezel, terwijl zijn arme, vermoeide vader nauwelijks vooruit komt."
Toen de jongen dit hoorde stond hem het schaamrood op de kaken. Hij stapte af en stond erop dat zijn vader verder zou rijden.
Zo liepen ze voort, Vader op de ezel en de jongen te voet. Even later kwamen ze weer mensen tegen die zeiden:"Moet je dat zien! Wat een ontaarde vader, die zelf lekker op de ezel zit en zijn kind laat lopen."
Na dit verwijt draaide de vader zich naar zijn zoon en zei:"Kom, dan zullen we samen op de ezel rijden."
Zo vervolgden ze hun weg, tot zij mensen tegenkwamen die zeiden:"Kijk , dat arme beest. Zijn rug zakt door onder het gewicht van hen beiden, wat een dierenbeulen!"
Daarop zei vader tot zijn zoon:"Laten we afstappen. Het is beter dat we allebei te voet gaan, dan kan niemand ons nog verwijten maken."
Zo liepen ze verder achter de ezel. Tot een stel voorbijgangers wederom commentaar leverde:"Zie wat een dwazen er op de wereld zijn. Ze lopen in de brandende zon en geen van beiden denkt eraan op de ezel te gaan zitten."
Vader draaide zich om naar zijn zoon en zei:"Je hebt gezien, mijn zoon. Hoe je je ook gedraagt, op- en aanmerkingen zullen altijd je deel zijn. Leer daarom je eigen mening te volgen."

Een schipper
"Een schipper was al voor de zoveelste keer uitgevaren op zee. Deze keer echter, had hij pech. Zijn schip lijdt schipbreuk. Evenwel, hij overleeft de ramp en spoelt aan op een eiland. Hij is zeer ongelukkig en vraagt zich af waarom dit net HEM moet overkomen.
Na enkele dagen heeft hij toch al wat meer moed en heeft hij al een hutje kunnen bouwen met een paar planken die aanspoelden en andere stukken van het gezonken schip. Hij kon zich zolang in leven houden door de vruchten die hij vond. Hij kon zelfs al vuur maken.
Op een dag besluit hij weer eens op zoek te gaan naar iets eetbaar en trekt de natuur in. Wanneer hij terugkomt merkt hij tot zijn grote verbazing dat zijn hutje in lichterlaaie staat. Hij probeert het vuur nog te doven, maar tevergeefs, er is niks meer aan te doen. Hij is eerst en vooral bedroefd, maar ook kwaad. Hij schreeuwt tot God: "Wat heb ik misdaan? Dit verdien ik toch niet? Eerst mijn boot, en net nu ik iets opgebouwd had, neemt U mij dit ook al af!" Wenend gaat de man slapen.
De volgende dag wordt hij gewekt door reddingswerkers. De man vraagt vol verbazing hoe ze hem gevonden hebben.
Waarop één van de mannen zegt: "Door de rooksignalen natuurlijk!"