Kinderen van NU-Kahlil Gibran.

Ik zeg U dat de kinderen van gisteren nu ronddwalen op de begrafenis van de tijd die zij voor zichzelf hebben geschapen. Zij klampen zich vast aan een verrot stuk touw dat spoedig breken zal, waardoor ze in een vergeten afgrond zullen vallen. En ik zeg U dat zij in huizen wonen die wankele fundamenten hebben. Als de storm begint te razen – en dat zal niet lang meer duren – dan storten hun huizen boven hun hoofden in en wordt het tot hun graf. Ik zeg U dat al hun gedachten, hun woorden, hun twisten, hun liederen, hun boeken en al hun werken niets anders zijn dan ketenen die hen hinderen, omdat ze te zwak zijn om het gewicht ervan voort te slepen.

Maar de kinderen van morgen zijn degenen die door het leven geroepen worden, en zij volgen deze roep met vaste tred en geheven hoofd. Zij vormen het ochtendgloren van de nieuwe grenzen. Rook zal hun blik niet vertroebelen en gerinkel van ketenen zal hun woorden niet overstemmen. Zij zijn met weinigen, maar het verschil is zo groot als tussen een graankorrel en een hooiberg. Niemand kent hen, maar zij kennen elkaar. Zij zijn als bergtoppen die elkaar kunnen zien en horen – en niet als grotten, want die kunnen dat niet. Zij zijn als het zaad dat door Gods hand in het veld wordt gestrooid, en dat uit zijn dop barst, en dan zijn jonge bladeren wuiven laat in het aangezicht van de zon. Het zal uitgroeien tot een machtige boom die met zijn wortels tot in het hart van de Aarde reikt, en met zijn takken tot hoog in de hemel. – 

Bron: http://www.nieuwetijdskind.com/kinderen-van-nu-kahlil-gibran/#.Tq6XyHKoFic