Het leven draait om keuzes.

Michael is het soort man waar men jaloers op zou worden. Hij is steeds goedgeluimd en heeft altijd iets positiefs te zeggen.
Als iemand hem zou vragen hoe het met hem gaat, zou hij antwoorden, 'Als ik nog iets beter was, dan was ik een tweeling!'
Hij was een natuurlijke motivator.
Als een medewerker een mindere dag had, vertelde Michael de medewerker hoe te kijken naar de positieve kant van de situatie.
Deze stijl ziende maakte me nieuwsgierig, dus op een dag stapte ik naar Michael en vroeg hem, 'Ik snap het niet! Je kunt ten allen tijde een positief persoon zijn. Hoe doe je dat?'
Michael antwoordde, 'Elke morgen ontwaak ik en zeg tegen me zelf, je hebt twee keuzes vandaag. Je kan kiezen in een goede bui te zijn, je kan kiezen in een slechte bui te zijn. Ik verkies in een goede bui te zijn.'
Telkens er iets naars gebeurd kan ik kiezen een slachtoffer te zijn of ik kan kiezen er van te leren. Ik kies om er van te leren.
Telkens iemand klagend naar me toe komt, kan ik kiezen hun klagen te aanvaarden of ik kan hen wijzen op de positieve zijde van het leven. Ik kies de positieve zijde van het leven.
'Ja, juist, maar het is niet zo eenvoudig,' protesteerde ik.
'Toch wel,' zegde Michael. 'Het leven draait om keuzes. Wanneer je al het afval weg kapt, is elke situatie een keuze. Jij kiest hoe je reageert op een situatie. Jij kiest hoe je mensen jouw gemoedstoestand laat beïnvloeden. Jij kiest om in een goede bui of in een slechte bui te zijn. De bodemlijn is: het is jouw keuze hoe jij je leven leeft.'
Ik dacht na over wat Michael had gezegd. Kort daarop, verliet ik de torenbouw Industrie om een eigen zaak op te starten. We verloren het contact, maar ik dacht nog vaak aan hem als ik een keuze maakte omtrent het leven in plaats van er op te reageren.
Verscheidene jaren later hoorde ik dat Michael een zwaar ongeval had, hij viel ongeveer 18 meter omlaag van een communicatietoren.
Na een chirurgische ingreep van 18 uur en weken van intensive zorgen, werd Michael ontslagen uit het ziekenhuis met metalen staven in zijn rug geplaatst. Ik zag Michael ongeveer zes maanden na het ongeluk. Toen ik hem vroeg hoe het met hem ging, antwoordde hij, 'Als ik nog iets beter was, was ik een tweeling. Wil je mijn littekens zien?'
Ik weigerde zijn verwondingen te bekijken, maar ik vroeg hem wat er door hem heen was gegaan toen het ongeval gebeurde.
'Het eerste dat door mijn gedachten ging was het welzijn van men dochter die weldra geboren zou worden,' antwoordde Michael. 'Toen ik op de grond lag, herinnerde ik me dat ik twee keuzes had: ik kon kiezen om te blijven leven ik kon kiezen om te sterven. Ik koos om te leven.'
'Was je niet bang. Ben je het bewustzijn verloren,' vroeg ik.
Michael ging verder, 'de verpleegkundigen waren fantastisch. Ze bleven me zeggen dat het allemaal in orde ging komen met mij. Maar toen ze me het OK (Operatie Kamer) binnen rolden en ik de uitdrukking zag op de gezichten van de dokters en verplegers werd ik echt bang. In hun ogen las ik 'hij is een dood man.' Toen wist ik dat ik iets moest ondernemen.'
'Wat deed je dan?' vroeg ik.
'Wel, er was daar een stoere verpleegster die vragen op me afvuurde,' zei Michael. 'Ze vroeg me of ik ergens allergisch voor was.' 'Ja' zei ik. De dokter en verpleegster stopten terwijl ze wachten op mijn antwoord. Ik nam diep adem en riep, 'Zwaartekracht.' Boven hun gelach uit vertelde ik hen, 'ik kies om te leven. Opereer alsof ik leef, niet dood.'
'Daarom, maak je geen zorgen over morgen, morgen zorgt voor zichzelf. Elke dag heeft reeds moeilijkheden genoeg van zichzelf.' Matheus 6:34.