Ze hield hem stevig vast, in haar knuistje. De goudoranje ballon, diegene die ze af en toe liet vliegen, in de vrije wind. Ze rende de ballon dan achterna, sprong hoger en hoger, en ving hem weer op. Geladen met de energie van de wereld van haar hartegloed. Ze keek naar de oranje ballon, en zag de gloed van haar oogjes, keek erdoor heen, en zag haar innerlijk. Ze keek dieper en dieper, knipperde met haar ogen, en keek in zijn gezicht, waar tranen over stroomden. Naast hem liep zijn hond, met wie hij sprak in een andere taal. Ze wist wie hij was. In een andere tijd, in een ander leven, in een ander universum kon ze hem aanraken.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten