Een verhaal verbindt...

De jonge rabbi vroeg zijn leermeester: “Wijze meester, kunt u mij vertellen wat het verschil is tussen de hemel en de hel?” “Nee,” antwoordde deze na enige seconden. “Ik kan je dat niet vertellen, maar ik kan je er wel iets van laten zien.” Hij nam de leerling mee naar een lange gang met aan weerzijde twee gelijke deuren. De oude rabbi opende de rechterdeur en zei: “Dit is de hel…”
De jonge rabbi zag een groot gezelschap mensen, dat bij elkaar zat rondom een grote ovalen tafel. Het water liep hem direct in de mond, want in het midden op die tafel stond een grote pot, die tot de rand was gevuld met heerlijk geurende hutspot. De mensen rond de tafel zagen er echter erbarmelijk uit. Hun ogen stonden droef, hun wangen ingevallen, hun huid grauw en doorschijnend. Zij waren broodmager en uitgehongerd en het leek of zij de dood al in de ogen keken. Iedere persoon aan de tafel had een lepel met een meterslange steel. Daarmee konden zij wel in de pan reiken, maar het was onmogelijk de lepel in de mond te steken.
De oude rabbi sloot de deur, stak de gang over en opende de andere deur. “En dit is nu de hemel.”
Wat hij zag was precies hetzelfde schouwspel als aan de overzijde. De grote tafel, de mensen eromheen, de lepels met de lange stelen en de pot met geurige hutspot, die echter al bijna leeg was. Deze mensen zagen er vrolijk en weldoorvoed uit. Een enkeling had al een buikje. Ze waren vrolijk. De jonge leerling vroeg: “Hoe is dit mogelijk? Er is nauwelijks verschil!”
“Inderdaad,” sprak de oude wijze. “Er is nauwelijks verschil, maar toch! In de hemel hebben de mensen geleerd elkaar te voeren…!”